Vorig jaar eens meegemaakt. Ik reed op de snelweg, een kilometertje of 10 te hard, mijn manier van zondigen. Zie ik voor mij een auto gaan inhalen, oke, geen moeite mee. Ik ga er keurig op enigzins gepaste afstand achter rijden, wachten tot hij weer naar rechts gaat na de inhaalbeurt, ondertussen constaterend dat het een Duitser was, op zich niks mis mee. Op de een of andere manier bleven beide auto's precies even snel langs elkaar rijden, op de geldende maximumsnelheid. Na een paar minuten had ik eigenlijk het idee dat er toch iets moest gaan gebeuren, tenslotte wil ik weer naar 10 km te hard. De Duitser die links reed deed niks, liet zich niet afzakken, gaf geen gas bij. De Nederlander die rechts reed kreeg het probleempje in de gaten en gaf een dotje gas bij zodat de Duitser naar rechts kon. Bij het inhalen kreeg ik nog allerlei vreemde handgebaren en gezichtstaal te zien.
Inderdaad, inlevingsvermogen is heel moeilijk. Het hoeft van mij niet met grote snelheidsverschillen te gaan, maar enige moeite doen om het verkeer door te laten stromen vind ik toch wel leuk. Ik heb ook niet zo heel veel moeite als vrachtwagens elkaar gaan inhalen, behalve als er geen snelheidsverschil is.
Een vriend is iemand die vraagt waarom je iets doet, maar nooit veroordeelt wat je doet.
Hij, of zij, vraagt nooit waarom je geen tijd had, maar is altijd blij als ie je weer ziet.
Maar weet wel waar je de vorige keer over sprak en pakt daar de conversatie weer op.