2013

[WA]

De vulkaanridder in 2013. Een jaar van afscheid nemen. Een drietal dames waar ik immer met een lach aan terug zal denken, en een vierde waarbij dat niet meer zo heel lang zal duren. Het jaar is bijna om en nog slechts enkele dagen scheiden ons van 2014. Een mooi moment om eens terug te kijken op wat 2013 mij als ijsbeer/wandelaar bracht.

Een jaar geleden zou ik gezegd hebben dat 2012 het jaar was dat ik volwassen werd als ijsbeer. Nu, een jaartje later, kom ik tot de ontdekking dat dat een vrij voorbarige conclusie was. 2013 bracht mij zoveel wat ik op voorhand niet kon vermoeden In 2013 nam ik afscheid van een 4 tal dames die mij altijd zeer aan het hart lagen (en liggen). Ik heb wel eens gedacht "misschien ben ik wel te makkelijk" maar als ik eens goed om me heen kijk in de clubs en Rld's blijk ik nog altijd stevig met beide voetjes op de grond te staan.

Isabell. In april 2012 was ik voor het laatst bij haar als klant. In juni of juli, en daana nog enkele dagen in september van dat zelfde jaar was ze nog enkele dagen werkzaam op de vulkaan. Ze is ca. een drie kwart jaar mijn persoonlijke koninginnetje van de vulkaan geweest. Ondanks dat ik haar in april 2012 voor het laatst bezocht, pas dit jaar echt afscheid genomen. Een aantal mensen zal het zich nog wel voor de geest kunnen halen. Haar laatste momenten op de vulkaan werkzaam als DVP, enkele vaste klanten in de buurt. Ik stond buiten bij sexxxpalace te keuvelen met wat wandelmaten. Ze kwam naar buiten, haar taxi stond te wachten, vliegt ze me zomaar om de nek. "Beloof me dat je me belt of mailt, dat we contact houden" waren haar laatste woorden die ik direct van haar mocht vernemen. Alles wat daarna kwam ging via FB whatsapp of sms. Ondanks mijn plechtige belofte het contact te onderhouden kwam er van mijn kant maar bar weinig van terecht Ik zie het nog altijd als een smetje op mijn blazoen. Des al niet te min was de waardering naar elkaar als persoon van beider kanten groot toen ik besloot definitief afscheid te nemen. Zowel als klant als mensen die elkaar persoonlijk graag zagen. Haar antwoord op mijn korte mailtje hoe ik van haar genoten had als klant maar ook als mensen tot elkaar is er eentje om in te lijsten. Ze gaf me een kleine blik op de toekomst. Helaas krijg ik maar geen bevestiging of het ook echt geworden is wat ze zichzelf in het vooruitzicht stelde. Eigen schuld als je definitief afscheid neemt...

Susan De dame waar ik ca. anderhalf jaar zo trouw als een blinde geleidehond twee wekelijks langs ging. Ze had het vast wel door. Stiekem vond ik haar veel leuker dan goed voor me was. Deze dame was nou echt op en top DVP. Ze gaf me altijd precies wat ik op dat moment nodig had. Dit is één van de twee DVP's die ik weken lang niet neukte. Meerdere bezoeken betaalde ik haar om zonder kleren uit te trekken om alleen maar in haar directe omgeving te kunnen verkeren. Wat een absolute klasse straalde ze naar me uit. Eigenlijk was (en is) ze alles wat ik NIET zoek in een vrouw. Naar mijn zin te veel bezig met haar uiterlijk, te veel gezeur of haar eigen onzekerheden terwijl betalende klanten bij bosjes voor haar vielen, te veel (veel te veel) met zichzelf bezig. Altijd twijfelend aan haar zelf, een binnenvetter waarvan ik graag had gezien dat ze wat vaker het achterste van haar tong had laten zien, uitsprekend wat er nou echt op haar hart lag. Nimmer heb ik het gevoel gehad daar enigzins bij in de buurt te komen. Maar man o man, ondanks de voorgaande diskwalificaties smelte ik iedere keer weer als een ijsje in de sahara waneer ze haar mond open deed. Haar stem zal ik nooit vergeten. Veel mannen vallen voor het figuur van een vrouw, of wat ze daarmee uitstraald. Voor mij was het haar stem, de manier waarop ze me mijn naam uitsprak, ik krijg er nu nog bijna kippenvel van. Tot in april van dit jaar (2013) de bom viel en ze uitsprak haar bestaan als DVP te heroverwegen. Ik wist even niet waar ik het zoeken moest, maar als er één dame was die ik het gunde om à la minute uit het vak te stappen was zij het wel. Ik heb haar sinds ze begon als DVP door diepe dalen zien gaan. Zo nu en dan licht op krabbelend om haar vervolgens weer te zien bezwijken voor de vele verleidingen die de diverse Rld's bieden. Uiteindelijk was er licht aan het eind van de tunnel. Sinds die dag dat ze uitsprak de vulkaan te verlaten heb ik haar daar niet meer gezien. Nog éénmaal bezocht ik haar velen honderden kilometers ver verwijderd van Duisburg. Haar achterlatend met de belofte terug te komen. Helaas ben ik die belofte niet nagekomen. Het is dat ze tot halverwege het jaar haar appartementje in DB had en we toch redelijk dicht bij huis (voor mij dan althans) contact konden houden. Uiteindelijk heb ik ca. twee maanden geleden ook van haar definitief afscheid genomen. Een net mailtje waarin ik aangaf van elke seconde genoten te hebben werd beantwoord zoals alleen zij dat kan. Bij het lezen van haar worden hield ik het maar nauwelijks droog. Toch, voor immer naar het rijk der herinneringen. Niemand weet wat de toekomst brengt. Stiekem hoop ik haar weer tegen te komen, maar voor beiden is het beter om de wegen te scheiden. Zij op zoek naar haar dromen, mij achterlatend met geweldige herinneringen.

Ioanna Ik houd van haar. Maar niet op de manier waarop je van iemand houd waarop je ook verliefd bent. Ioanna is trouwens niet de naam waar mee ze bekend staat bij het DB publiek. Ioanna om dat ze vroeg niet meer haar DB naam te gebruiken. Van Ioanna's verschijning kon ik altijd eindeloos genieten. Een (als het nodig was) zeer serieuze dame in miniatuur verpakking. Mijn vaste manier van aanspreken is nog altijd "Hey kleine". Ik vind haar niet zo knap als Susan, en niet zo uitdagend als Isabell. Toch heeft ze iets wat me mateloos weet te boeien. Io (ook zo'n koosnaampje als "Hey kleine") is zo'n type wat het hart op de tong heeft. Ze is ook een "safe haven", een veilige haven. Een vriendje waar van ze heel veel houd en dat ook niet onder stoelen of banken stak maakten het dat ik eens een dame vond waar ik eens niet mijn verstand dreigde te verliezen. Ze heeft dus een vriendje, dat maakt voor mij een wereld van verschil en voorkomt dat ik mezelf illusies ga maken. Bij deze meid waren (en zijn) de grenzen van de betaalde sex en genot duidelijk afgebakend. Eigenlijk ben ik immer op zoek naar dames die hun eigen grenzen op durven te rekken bij heren waar ze zich goed bij voelen, echter, bij Io heb ik dat nooit gehad. Toch waardeer ik haar ontzettend. Ik kwam ooit eens bij haar, en het eerste wat ik te horen kreeg was "are you fucking nuts..." Wat bleek, madame had een en ander vernomen over escapades bij een andere dame en maakte zich terecht zorgen. Maar daarover later meer. Ioanna is inmiddels ruim 4 maanden weg uit DB. Haar geluk zoekend elders in europa in hetzelfde beroep. Nog immer fungeert ze als een soort klankbord als ik het niet meer weet met een bepaalde dame. Waarheden zijn vaak ver te zoeken in het Rld gebeuren , toch heb ik een rotsvast geloof in haar als oprecht mens. Er is nog geen afscheid genomen, maar ik vrees dat dat geen maanden meer duurt. Ze is goed bezig haar doelen te bereiken en natuurlijk gun ik haar dat van harte.

Elena. Ook deze naam verzin ik hier nu al schrijvende. Ik kan het niet maken om haar "artiesten" naam te vermelden. Ze heeft ook niets te maken met de Elena waar ik enkele dagen eerder over berichte. Elena... Als er een dame was waar ik mezelf helemaal in had kunnen verliezen was zij het wel. Het rare is, zij is ook de dame die op voorhand zeer duidelijk aangaf hoe makkelijk het is om mannen voor de gek te houden en er zoveel mogelijk €'s uit te knijpen. Uren (ja echt, uren) heb ik aan haar besteed tijdens gesprekken op o.a. skype met mijn vaste wandelmaat. Ik denk dat we geen van beiden konden vermoeden dat het zo abrupt zou eindigen. Dit is ook de dame waarvan mij gevraagd werd of ik wel helemaal goed bij mijn hoofd was toen ik er inmiddels meerdere malen geweest was. Onze ontmoeting was op zijn zachtst gezegd vreemd. Weken lang heb ik gedacht dat ze me te zamen met haar collega's uit lachte. "wandelaartje, je kunt nog geen fatsoenlijk wijf versieren, en dan laat je je ook nog door ons hoeren uitlachen" was een gevoel wat ik een tijdje had. Ze was niet mijn type, Qua gedragingen niet, qua uiterlijk niet. Toch mijn wandelmaat ingezet als joker om nou eens te zien hoe de vork in de steel zat. Praatje tezamen aan de deur en voor ik het wist tezamen op bed. Een keer knipperen met de ogen later (2 uur!!!!) kwam ik weer van haar kamer af. Zwak in de knieën, zwevend in m'n hoofd, nauwelijks te bevatten wat er zojuist gebeurd was. Naar saunaclub maatstaven schijn ik een budget neuker te zijn. Nog nimmer deed ik een eerste kennismaking van meer dan €50. Bij Elena ging ik voor het eerst die grens over. €100 heeft ze die eerste keer van me gehad. Daarna nooit meer. Toch verbleef ik vele uren bij haar. We gingen samen uit eten en er werden plannen gesmeed voor andere activiteiten buiten het Rld gebeuren. Het was haar eigen schuld dat het nooit zover kwam, al was ik me daar op dat moment niet van bewust. Die realiteit drong pas vele maanden later door. M'n wandelmaat had op dat moment zijn eigen soort van sores die door haar vakkundig in de juiste context werden geplaatst. "Easy, it's so easy you can't even imagine" waren haar worden over de kwestie. Woorden die ik nooit vergeten ben maar niet op de juiste manier interpreteerde. Ondertussen volgde de ene date naar de andere. Ik volgde haar naar een ander Rld en waande me de enige kerel die echt haar ziel wist te raken. Tot er op een gegeven moment de absolute klassieker om extra €'s los te peuteren uitgesproken werd. "My Mom is sick, hearth disease, her operation costs €1500". Godver de godver nondeju ging er door mijn hoofd. Mijn stem zij gelukkig wat anders. In Roemenië is er toch zeker ook iets van een zorgverzekering of anders de plicht tot het verlenen van levensreddende hulp? Dit hele ziek moeder gebeuren speelde slechts een uurtje. Er kwam geen vraag tot financieële steun, doch moreel gezien werd daar zonder er worden aan vuil te maken een beroep op gedaan. Ik ging met een steen in mijn maag naar huis. Nooit meer kwam deze issue ter spraken. Toch duurde het nog maanden voor ik het geheel wist te plaatsen. Ondertussen volgde er nog weken van onbekommerde bezoeken aan haar vol erotische hoogte punten maar zeer zeker ook de wederzijdse interesse in elkaar als persoon lieten ons beiden voortdurend contact met elkaar zoeken. Zonder dat ik er een vinger op kan leggen bloede het ineens dood. Op een oprisping in september na heb ik haar sinds dien niet meer gesproken en sinds mei niet meer gezien. Haar voormalig collega's uit DB hebben al die tijd ongevraagd informatie gespuuwd en vragen gesteld zonder dat ik er om vroeg. Och och, wat was, en is ze en innemende persoonlijkheid. In januari van 2013 zou ze een weekje terug gaan naar haar thuis land. Ik geloofde haar op haar ontzettend mooie ogen. Achteraf gezien is ze voor mijn gevoel nooit terug geweest naar Roemenië. Foto's uit die vakantie periode zijn genomen in een restaurant in de buurt van het Rld en dat vol zat met collega's van haar. Tevens bleek er ineens ook sprake te zijn van een vriendje. Een vriendje wat geen blijverdje werd. Nee, ze was ziek van zijn leugens, ze kon ze ruiken voordat hij ze uitsprak. En die van jezelf dan denk ik achteraf??? Dit zijn zo gedachtes over haar die ik sinds een maand of twee heb. Geen enkele maal tijdens de semi-romance ervaarde ik het zo. Echter, na een en andere eens op een rijtje gezet te hebben.... FUCK, wat voel ik me genaaid zeg. Niet om de centen, maar omdat ik nog helemaal niet toe ben aan afscheid van haar. Ondanks de gedachtes dat het allemaal gespeeld was, mis ik haar het meest van allemaal....

Het was me het jaartje wel, dat 2013. Twee jaar geleden, tijdens mij eerste kerst kerst op de vulkaan, rees bij mij de gedachten hoe het over een jaar zou zijn. Mede door de belevenissen met één van de hierboven beschreven dame leerde ik in sneltrein vaart de leuke maar zeer zeker ook de veel minder leuke kanten van het wandelen kennen. Iedereen heet zo zijn ideeën en verwachtingen over wat komen gaat. Ik dus ook. Toch was 2013 een verrassend jaar voor me. Ondanks de sombere afloop met Elena zou ik het zo weer doen. Als ik één ding mag wensen is het dat ik 2014 net zo onbevooroordeeld aan mag vangen als de jaren daar voor. Het vizier wagenwijd op voor nieuwe mensen belevenissen en dingen.

Groet,

VR.