Ik heb mijn slechtste beurt van het jaar gehad!
Naar ik mag hopen.
Hieronder vertaal ik mijn teleurstelling en frustratie in beeldend, bloemrijk taalgebruik. Voor wie daar niet tegen kan: het was een afgang.
* * *
Maar laten we bij het begin beginnen.
Na een paar dagen hard werken was het tijd voor verwennerij. Van het soort waar Sixsens een patent op heeft. Ik had - risiko mijdend gedrag is me niet vreemd - vaag Maya in gedachten. Maar ik stond open voor verrassingen.
Het was rustig op de parkeerplaats.
De ontvangst was niet onbeleefd maar de mij verder onbekende ontvangstdame van dienst was niet erg in mijn welbevinden geinteresserd. Betalen, bandje, doei.
"Bent U hier eerder geweest?" bijvoorbeeld - had ook gekund. Mogelijk moest ze ongesteld worden - aan mij heeft het in ieder geval niet gelegen.
Het was rustig in de bar.
Een stuk of 15 beren, relatief weinig Medelanders (maar ik heb wel Duits en Frans gehoord).
Beetje hangen in de sofa's.
Beetje ouwehoeren:
- Biertje?
- Biertje.
- Hey! Twee biertjes.
Dat soort diep filosofische gesprekken.
Een stuk of - wat zal ik zeggen - 10, 12 zichtbare dienstverleensters. Merendeels niet alleen zichtbaar maar ook zichtbaar verveeld. Merendeels in een hogere gewichtsklasse. Merendeels niet voor mij.
Het meisje achter de bar heeft lichtjes in haar ogen als ze me mijn espresso levert.
Natuurlijk heeft het meisje achter de bar lichtjes in haar ogen - al had ze ze dicht, had ik nog lichtjes in haar ogen gezien. De rest van de vrouwenogen staan op "Laat me gerust, ik heb geen zin, ik verveel me en niemand houdt van mij."
Rosa, een grote Hongaarse komt even haar borsten laten zien en mijn huwelijksgereedschap inspecteren. Dat leeft nog. Zij komplimenteert me met mijn uitstraling, we babbelen wat, ze is wel leuk maar ik ben nog niet echt in de stemming en ze is me wat te dominant, te vlezig ook, maar niet geheel onaantrekkelijk - wellicht iets voor later.
Ik loop een rondje.
Twee mannen praten Frans in het bubbelbad.
De Marrokaanse ruimte is verlaten.
In de kino ligt een aangespoelde walrus.
Nergens babbelt Maya.
Ik zak weer op een kruk in de bar en kijk om me heen.
Ik zie niks waar ik echt vrolijk van word.
Ik overweeg maar naar huis te gaan.
Ik blijf zitten. Steek nog eens op. Kijk naar de sterretjes in de ogen van de bardame.
Pizza wordt gebracht.
Er lopen wat eerder niet opgemerkte vrouwen van plezier (plezier? zo ziet het er niet uit) waaronder een of twee die mogelijk toch mijn aandacht verdienen.
Mijn blik kruist die van een slanke jonge vrouw met een schattig snoetje, lang - zo te zien geblondeerd - haar met goedkope extensies, een glimmertje in haar neus en een zwarte body aan. Behoorlijk naturel. Kleine handjes. Zachte huid. Niet onaangename stem. Geen intellectuele hoogvlieger zo te horen maar ok - in het gegeven spelersveld is ze opeens een highlight.
We babbelen wat. We roken wat. We foetelen wat. Haar lippen op de mijne voelen vol en warm en zacht en doen me besluiten een kamer te boeken en we gaan samen op stap.
* * *
Lina: naar eigen zeggen inmiddels een jaar werkzaam in SixSens. Komt uit Bulgarije. 1 meter 60, slank, lang geblondeerd haar met extensions), slappe B-cup chi-chis, poppensnoetje met een piercing in een neusvleugel en billen met een aanzet tot de gevreesde sinaasappelhuid.
Ik begin met een massage en merk al snel dat het niks gaat worden. Geen schijntje ontspanning. Ze is voortdurend op haar hoede dat ik nergens aanzit wat mogelijk leven in de brouwerij zou kunnen brengen. Ze zegt dat ze het apprecieert en vraagt of ze nu mij mag masseren. Dat mag. En dat doet ze redelijk. Sensualiteit is echter ver - heel ver - te zoeken. De aandelen van mijn zaadfabriek dalen sneller dan de hele aandelenbeurs van Wall Street tijdens de Crash van 29 oktober (1929). Ik overweeg af te breken en maar naar huis te gaan maar ben te lui en te laf en ik lig eigenlijk wel lekker en ik heb geen zin in gezeik.
We roken er eentje, ze babbelt een beetje en is met haar telefoon aan het spelen. Een bizarre soort vertrouwdheid - het is net alsof ik thuis ben, daar gebeurt ook niks tussen de lakens en speelt de telefoon ('Even zien hoe het met de kinderen is' - ja Hallo! je zou ook mijn aars kunnen likken, om maar eens iets te noemen) een hoofdrol.
Na de telefoonstop en terwijl ik nog op mijn rug lig te roken en te dromen van Linda, Angela, Maya, Joanna, ... - al die vrouwen uit de hele wereld waar het zo leuk en geil en vies en nat en warm en onvergetelijk mee was - terwijl ik dus nog op mijn rug lig te roken neemt ze zacht mijn roede ter hand en likt de eikel. Ze groet hem. Ze neemt hem op. Dit is onverwacht. Het is heel erg lekker. Gevarieerd, soms wat dieper, soms wat minder. Dan weer likkend aan de schacht, dan weer diep slobberend de eikel naar de huig. Met een hand probeert ze mijn ballen zo te omvatten dat ze er beter bij kan om ze likken, te verwennen tot op het randje van oh god.
Ze vraagt of ik wil neuken maar ik lig wel weer lekker.
Ze pijpt verder - zolang ik nergens aanzit is er niks aan de hand.
Zij vindt dat ik het aapje maar eens een banaan moet voeren. En als ze gelijk heeft, heeft ze geen ongelijk.
Ik begraaf mijn roede doggy style in haar warmroze tussenbeense lulhoes en warempel, nog geen vijf minuten later spuit mijn broekslang (met dank aan de voorafgaande orale ministraties) ruim twee weken te vroeg het Valentijspapje in het rubberen zakje.
Samenvattend:
Chi-chi's: voorzichtig - erg gevoelig - beter maar niet aankomen.
Flamoes: ziet er werkelijk prachtig uit, ruikt fris, en die ene snelle haal die ik er met mijn tong tussen wist te krijgen smaakte veelbelovend maar bij elke dreigende volgende aanraking werden ontwijkende manoeuvres ingezet.
Het bespelen van de roze hobo: verdienstelijk - 20 minuten nat en slobberig werken waarbij ook de ballen niet ontzien werden. Levert toch weer een punt op. Maar het geheel van onze samenwerking blijft ver beneden de maat.
Neuken ging vergezeld van een forse klodder van een of ander glijmiddel.
Een ruime onvoldoende maar dankzij het geslobber bij het eenzijdig bespelen van mijn roze hobo ben ik niet huilend van teleurstelling huiswaarts gekeerd.
Job jobbed, kortom - maar voor mij geen herhaling.
Een paspoortje heeft ze niet eens verdiend.
Over een paar weken de Babylon maar eens bezoeken; lang niet geweest daar en de entree heeft Willem al half betaald.