vrije jongen
16 mei 2025, 20:57
De volgende aflevering van ‘VJ ontdekt Zuid Oost Azië’ richt zich op Indië. Op landen als Myanmar (oorlog), Brunei (streng) en Timor Leste (onbereikbaar) na, ben ik inmiddels in alle Zuid Oost Aziatische landen geweest en het is eigenlijk verbazend hoe weinig mensen opgemerkt hebben ‘ga je ook eens naar Indonesië?’. Zelf heb ik er ook ruim 40 jaar nooit echt serieus over nagedacht… terwijl, ik ben Hagenees:cool:. De weduwe van Indië. Om een beeld te schetsen voor de Limbolanders en de Braboboeren die de meerderheid van het forum vormen: waar ze in het zuiden de eerste de beste Indo een wit kapsel aanmeten om dan in gestrekte draf – en met gestrekte arm - erachteraan te rennen, gaat er hier geen dag voorbij zonder dat ik met iets Indonesisch in aanraking kom. Ik moet er serieus lang over nadenken om iemand uit mijn persoonlijke omgeving te bedenken die geen Indisch bloed heeft (buiten recente import). Voor mezelf overigens ‘slechts’ een achtstse, dus je ziet het er niet direct vanaf. Op een feestje is een discussie over de beste toko standaard kost; tenzij conflicterende preferenties bekend zijn, dan staat ‘tokovoorkeur’ al snel in het lijstje tussen politiek en religie als te meiden onderwerpen.
Ik kan met 100% eerlijkheid zeggen dat mijn beslissing om tickets naar Jakarta te boeken uitsluitend gebaseerd was op de vele (tamelijk verassende) verslagen over de ‘entertainment scene’ in Jakarta. Maar nadien kwam de realisatie dat Indonesië ook op andere, persoonlijke fronten iets te bieden zou kunnen hebben. Bij het zappen toevallig eens bij ‘De Oost’ blijven hangen en voor je het weet ben je wat aan het googlen…en heb je in een uurtje de nodige reconstructies gemaakt en adressen uit de jaren 40 vertaald naar de huidige locatie op google maps. Één van de typische ervaringen voor boomers, x-ers en millenials met een Indo-link… is de Indische stilte. Ik heb in mijn jeugd weinig tot niets over Indonesië gehoord. Als (jong) volwassene heb ik er weinig naar gevraagd en nog minder antwoord op gekregen. Mijn familieleden die me iets zouden kunnen vertellen over die tijd zijn er al ruim een decennium niet meer. Iets achterhalen gaat via foto albums en flarden van impressies van wat toen kleine kinderen waren. Terwijl ik wat in duo lingo ging kutten, was het bizar om me te realiseren dat een van mijn grootouders vloeiend Bahasa moet hebben gesproken. Daar heb ik nooit wat van gehoord.
Het schrijven van dit soort stukjes is een leuk ritueel na elke reis. De een maakt filmpjes, de ander een fotoalbum, ik schrijf stukjes op een hoerenlopersforum. Het is mijn versie van een journal en het betekent ook dat ik soms al voor de trip ideeën krijg van hoe het verslag er uit zal gaan zien (en ik af en toe wat van het hoerenlopen afwijk). Ik heb de afgelopen jaren genoeg overblijfselen van de periode van Europees kolonialisme gezien: Engelse invloeden in Singapore en Maleisië; Frans in Laos, Vietnam en Cambodja; Spaans en Amerikaans in de Filipijnen… maar dit keer zou het Nederlandse kolonisatie zijn. Daarnaast de persoonlijk connectie… eigenlijk verwachtte ik wel wat impact. Lopend door de straat waar één van mijn grootouders meer dan een kwart leven heeft doorgebracht… staand voor het (nog intacte) huis waar een van mijn ouders de eerste levensjaren heeft doorgebracht. Het had opvallende weinig impact buiten ‘gaaf dat het er nog staat’:cool:. Ook de gebouwen in Nederlandse stijl waren vooral interessant om te zien, zonder enige ‘schaamte’ (zoals een bepaalde baardmans zou denken) of ’trots’ (zoals een lopend permamentje graag zou zien). Ook de locals leken er weinig emotioneel op terug te kijken en waar ik me in het begin nog afvroeg of ik wel moest zeggen dat ik uit ‘Belanda’ kwam, was het al snel duidelijk dat niemand het iets uitmaakte. Ik had regelmatig het idee dat mensen niet eens wisten dat we daar ooit gezeten hebben.
Dan kunnen we nu verder naar de meer algemene toeristeninformatie waar ik de lezer graag mee verveel. Na als voorbereiding aardig wat youtube filpmjes over Jakarta te hebben bekeken, verwachtte ik eigenlijk een tamelijk kritische analyse die Jakarta op het niveau van Manila zou plaatsen. Maar na het zelf ervaren te hebben, is Jakarta duidelijk meer ontwikkeld en is het contrast tussen de rijke en armere delen een stuk minder walgelijk/in your face dan in Manila. Eigenlijk moeten we sowieso bespreken hoe enorm drukbevolkt Java is; als we Amsterdam naar Java zouden verplaatsten - kan dat:biggrin:? ze mogen eens per jaar terugkomen om op het laatste moment de titel te verspelen:tongue:; felicitaties aan “de Souza” – dan zou het de achtst grote stad op het eiland zijn. Jakarta zelf heeft meer dan 10 miljoen inwoners en de ‘metro area’ zit tussen de 20 en de 30 miljoen. Dit zijn geen kleine Europese stadjes. Vergelijk in de rest van ZO Azië is dan vooral Bangkok en Manila… waarbij Bangkok duidelijk het verst in de ontwikkeling zit en Manila het meest als dystopische hell hole blijft hangen. Jakarta doet zijn best om te ontwikkelen. Het is opvallend dat wat vroeger Batavia was (Noord Jakarta), nu tamelijk vervallen is en ook de nodige sloppenwijken bevat. Het is in Azië altijd even schakelen dat ‘oude stad’ betekent dat het oud en verlept is en niet het touristische hart zoals in Europa:). Indonesiërs zijn trots op Zuid Jakarta, waar moderne wolkenkrabbers staan en luxe malls omringt door schone, brede straten met veel schaduwgevende bomen. In de jaren 40 werd daar waarschijnlijk nog gewoon rijst verbouwd. Overigens is het verlepte Noord Jakarta wel waar je moet zijn voor het hoerenlopen, maar daarover later meer. Na je zaad te lozen even lekker gaan luchen in het oude cafe Batavia is in ieder geval prima mogelijk (en de toeristtraptoeslag beperkt).
Nu de vraag: beginnen we met de praktische zaken of het menselijke aspect? Laten we het laatste eerst doen. Het eerste wat je merkt: Jakarta is geen toeristenattractie… en de toeristen die er zijn lijken uit andere Aziatische landen of Indonesië zelf te komen. Ook elders op Java zie je vooral Indonesische toeristen en bijzonder weinig westerlingen (welke dan wel voor 80% uit Nederland komen). Dit is eigenlijk wel gaaf, want 90% van de tijd ben je op plekken waar je geen enkele niet-Indonesiër ziet. Ik heb best veel in de lokale ‘commuter train’ gezeten en ik heb daar 1 keer twee blanke dames gezien. Voor de rest alleen locals die van/naar huis aan het gaan zijn. Dit heeft dan ook als gevolg dat je enigszins een bezienswaardigheid bent. Ik ben wel eens zo een trein ingestapt waarbij een kind van een jaar of 7 een kreet slaakte en me de rest van de rit met grote ogen aan heeft zitten kijken. Sowieso zijn blanke mensen (of Bule’s) interessant voor veel Indonesiërs. Er gaan op het moment een stuk of 30 foto’s rond in Indonesië, waarop ik met volslagen vreemden sta:confused:. Vooral kinderen die met brede lach en grote ogen reageren, maar ook een jongen van een jaar of 14 die vraagt of ik met zijn oma op de foto wil. Vaders die vragen of ze een foto mogen met mij en zijn breed lachende kinderen. In Soerabaja voor een regenbui gaan schuilen in een bushokje, waar een 14 of 15 jarig meisje haar tamelijk dikke tieten tegen me aandrukte terwijl haar vriendin een paar foto’s maakte… en dan een blijdschap en enthousiasme die ik in mijn normale leven toch tamelijk weinig zie als ik binnenkom. In Yogjakarta kwam ik een net uitgaande school van moslimkinderen tegen (jaar of 12?)… 5 groepsfoto’s met erg blije hoofddoekmeisjes en in totaal 87 high fives. Later – als cynische Westerse lul:rolleyes: - ben ik wel eens een kwartiertje onnodig in een koffietentje blijven hangen toen ik zag dat er vlakbij een school uitging (er wordt gefokt daar), dus dat bleef bij veel lachende snoetjes en af en toe zwaaien door het raam. Zoals in zoveel landen in die regio, zijn een groot deel van de mensen gewoon erg lief:).
Dat laatste zal voor sommigen als verrassing komen, want we kennen het moderne Indonesië ook als het land met de grootste moslimbevolking ter wereld; waarbij de ontwikkelingen steeds meer richting minder tolerantie en meer striktheid lijken te gaan. Ik ben niet in de positie om hier heel veel sluitende conclusies over te trekken, maar ik denk dat dit per eiland kan verschillen. Bali is het voorbeeld van het eiland waar er eigenlijk nauwelijks moslims zijn en in delen van Sumatra is er Sharia law en zeggen homo-toeristen in hotels liever dat ze neven van elkaar zijn. Op het moment is Jakarta (en Java in het algemeen) voor 90%+ islamitisch, maar heb ik het niet als restrictief ervaren. Meisjes in het algemeen zijn bijzonder flirterig – ook als ze de juiste leeftijd nog helemaal niet hebben – en een hoofddoekje verandert daar niet echt veel aan (erg veel unsolicited ‘hello mister’, met een ‘typisch’ lachje als je langs wat 16/17 jarige scholieren loopt). Maar ook daarbuiten zijn die meiden vaak met elkaar op stap en zie je ook heel veel vrolijke dates tussen tieners (meiden met hoofddoekje) laat in de avond en zonder supervisie ofzo. In ieder geval niet het (bevoordeelde) beeld dat ik heb bij strikte islam. En ik kom er weer op terug dat ik heel veel lieve en vrolijke mensen ben tegengekomen. Daarin doet Indonesië niets onder voor de Filippijnen of Thailand.
Dan nu toch wat praktische zaken. Ten eerste geld: in Indonesië heb je de Indonesian Rupiah, welke voor lange tijd ongeveer 16600 voor een euro was, maar na de acties van ome Donald schoot dit naar ruim 19k voor een euro:). Wat dan minder goed werkt, is dat de grootste denominatie 100k is… 5,50 euro. Je wordt bij het opnemen vooral beperkt door het maximale aantal briefjes dat zo een apparaat kan geven. 30 briefjes van 100k is iets meer dan 160 euro. Uiteindelijk heb ik vooral bij de BCN in de Indormarets op elke straathoek gepind, omdat daar geen extra kosten worden gerekend en je 2,5 miljoen kunt krijgen. Na het pinnen loop je dus vaak met een stapel 100k briefjes rond (ontloop de automaten die alleen 50k briefjes hebben) en dat voelt vergelijkbaar met een stapel duizendjes in Thailand nadat je daar 30k hebt opgenomen. Verschil zit hem in dat de 100k 5,50 is en de 1k baht tegen de 30 euro… goed moment om de koppeling te maken naar hoe goedkoop Indonesië en Jakarta zijn. Op alle vlakken buiten alcohol, is Indonesië veel goedkoper. Ook opmerkelijk dat veel hotels en luxere tentjes (in de vele gave malls) inmiddels helemaal cashless zijn… vooral omdat mijn master debitcard lang niet overal goed werkte. Wel iets om op te letten; ik heb een paar keer een lief moslimmeisje cash gegeven terwijl zij voor mij de cashless payment deed.
Wat openbaar vervoer betreft loopt Jakarta nog achter op een stad als Bangkok, al zijn ze druk bezig deze verder uit te breiden. De MRT metro is nu nog tamelijk beperkt, maar deze wordt dus doorgetrokken wat voor veel verkeersproblemen zorgt. Daarnaast heb je commuter trains, die naar alle uithoeken van de stad gaan. Dit zijn oude Japanse metro’s, die elke paar minuten gaan en erg goedkoop worden gehouden. Alles in de buurt van het centrum kost 3k per ritje… dat is rond de 15 cent. Vooral de rode lijn (Bogor lijn genoemd) was voor mij relevant en die heb ik dan ook vaak genomen. Dan heb je nog verschillende soorten buslijnen, waarbij de transjakarta buslijnen het meeste nut hebben omdat die op veel delen hun eigen rijbaan hebben en dus niet vast staan in het vreselijke verkeer van Jakarta. Betalen doe je het beste met een ‘e-money card’ die je in elke indomaret kunt kopen. Ik heb er in het begin een tientje op gezet en heb de helft nog over voor mijn volgende trip. Het systeem is wel iets minder dan bij ons: druk je pas echt een seconde of 3 of 4 op de reader, anders leest ie hem niet. Ik vind het altijd wel leuk om het lokale OV te gebruiken en ik zeg er dan altijd bij dat het makkelijk te doen is als je het niet erg vindt om om een stukje te lopen. Dit keer toevallig mijn stappenteller aan gehouden en ik kwam er enigszins onverwacht achter dat ik de meeste dagen rond de 13 kilometer liep:eek:, met een paar uitschieters boven de halve marathon en als laagste 9,6km op een dag waarin ik 6 uur in een trein had gezeten. Deze humblebrag vooral als bruggetje naar de lokale taxi apps. Grab en Gojek zijn de twee opties. Zelf vooral Grab gebruikt, omdat die naar mijn idee een net iets betere kaart heeft en betere opties voor oppik/dropoff plekken geeft. Naar mijn idee in Indonesië meer nodig dan in Cambodja, Thailand, Vietnam of de Filippijnen… toch een paar keer gehad dat ik een zwaaiende taxichauffeur had aan de overkant van de 7 baansweg. Gelukkig ben ik inmiddels tamelijk goed in het oversteken in Zuid Oost Azië, al is wat dat betreft Jakarta niet voor beginners. Rode lichten zijn meer een suggestie en een zebrapad betekent niet zoveel. Het is een kunst die ik inmiddels behoorlijk in de vingers heb en ik heb regelmatig 6 of meerbaans wegen overgestoken waar gewoon de hele tijd verkeer rijdt. Motobikes rijden wel om je heen en bij auto’s kun je aan het rijgedrag inschatten wat ze gaan doen. Tip: echte taxi’s gaan vaak langzamer rijden als ze een blanke zien lopen, dat kun je goed gebruiken om een oversteekmoment te creëren. Die taxi’s zijn overigens wel zwaar overpriced…bij aankomst op het vliegveld wilde bluebird taxi 500k om me naar mijn hotel te brengen; grab was 170k. Mocht je binnen Java willen reizen, dan kun je redelijk geprijste vluchten nemen, maar er zijn ook goede treinroutes (op het spoor dat de Nederlanders hebben aangelegd). Kies dan niet voor de ‘economy’ opties, want dat zijn stoelen gemaakt voor locals van 1,60 groot; er zijn veel (erg) luxe opties en die kosten ook niet zo veel. Je ziet zo ook wat van de natuur. Vooral tussen Yogjakarta – Bandung – Jakarta heb je erg mooie routes.
Goed, eten dan. Jakarta is vies, tamelijk vies. Het is opvallend dat ik overal bij restaurants, food courts, McDonalds, etc wasbakken zag (die in Bahasa ook gewoon wasbak heten; wel meer van dit soort taaldingen… een meisje een paar minuten proberen duidelijk te maken dat er geen ‘towels’ in de kamer waren ‘o, handuk?!’:biggrin:). Ik had de norit en immodium klaar staan op mijn nachtkastje… maar heb het niet echt nodig gehad. Uiteindelijk heeft ook dit te maken met het weinige toerisme. De meeste streetfood is letterlijk van een kar met twee wielen en dan wat krukjes waar je dat zou kunnen opeten. Of aan een drukke weg in erg warme tenten, met gedeelde tafels en banken waar ik nauwelijks in pas. Het zorgde ervoor dat ik meestal toch gewoon in een restaurant ging eten… en eerlijk gezegd is het Indische eten in Den Haag niet veel minder dan wat ik tijdens deze trip heb gegeten. Overigens ook meer dan genoeg westerse opties als je daar behoefte aan hebt.
Als afsluiter van het algemene praatje dan nog wat over de veiligheid. Ik heb me overal en altijd volkomen veilig gevoeld, ook als enige blanke in een zee van locals. En laat duidelijk zijn: ik ben van exact gemiddelde Nederlandse lengte en regulier gewicht voor een veertiger van die lengte, waarbij ik in Azië inmiddels vaak in kleding rondloop die vooral het zweten beperkt (en meer met plastic gemeen heeft dan natuurvezels) en daaronder nike air jezus (want als je de meeste warmte verliest via je hoofd, doe je de meeste warmte op via je voeten:tongue:). In andere woorden: een kop boven iedereen uitsteken en gekleed als een zuurstok; ik wordt niet snel over het hoofd gezien. Maar ik voelde nergens dat het onveilig zou zijn, al kan dat ook aan naïviteit worden toegeschreven (ik me nergens in ZO Azië onveilig gevoeld). Al flitst er soms wel wat door je hoofd, bijvoorbeeld als je in een buitenwijk van Yogjakarta een verkeerd adres hebt ingevoerd in Grab en ziet dat het ‘maar 20 minuten lopen’ is naar de massagetoko en je iets later aan de rand van een zandweg loopt met als enige licht de koplampen van de motobikes die je (te hard) tegemoetkomen: was dit wel zo slim?:tongue: Zo zie je in ieder geval wel iets van die landen.
Hoe zit het dan met de hoeren? Dat komt in het volgende bericht:thefinger:.
Ik kan met 100% eerlijkheid zeggen dat mijn beslissing om tickets naar Jakarta te boeken uitsluitend gebaseerd was op de vele (tamelijk verassende) verslagen over de ‘entertainment scene’ in Jakarta. Maar nadien kwam de realisatie dat Indonesië ook op andere, persoonlijke fronten iets te bieden zou kunnen hebben. Bij het zappen toevallig eens bij ‘De Oost’ blijven hangen en voor je het weet ben je wat aan het googlen…en heb je in een uurtje de nodige reconstructies gemaakt en adressen uit de jaren 40 vertaald naar de huidige locatie op google maps. Één van de typische ervaringen voor boomers, x-ers en millenials met een Indo-link… is de Indische stilte. Ik heb in mijn jeugd weinig tot niets over Indonesië gehoord. Als (jong) volwassene heb ik er weinig naar gevraagd en nog minder antwoord op gekregen. Mijn familieleden die me iets zouden kunnen vertellen over die tijd zijn er al ruim een decennium niet meer. Iets achterhalen gaat via foto albums en flarden van impressies van wat toen kleine kinderen waren. Terwijl ik wat in duo lingo ging kutten, was het bizar om me te realiseren dat een van mijn grootouders vloeiend Bahasa moet hebben gesproken. Daar heb ik nooit wat van gehoord.
Het schrijven van dit soort stukjes is een leuk ritueel na elke reis. De een maakt filmpjes, de ander een fotoalbum, ik schrijf stukjes op een hoerenlopersforum. Het is mijn versie van een journal en het betekent ook dat ik soms al voor de trip ideeën krijg van hoe het verslag er uit zal gaan zien (en ik af en toe wat van het hoerenlopen afwijk). Ik heb de afgelopen jaren genoeg overblijfselen van de periode van Europees kolonialisme gezien: Engelse invloeden in Singapore en Maleisië; Frans in Laos, Vietnam en Cambodja; Spaans en Amerikaans in de Filipijnen… maar dit keer zou het Nederlandse kolonisatie zijn. Daarnaast de persoonlijk connectie… eigenlijk verwachtte ik wel wat impact. Lopend door de straat waar één van mijn grootouders meer dan een kwart leven heeft doorgebracht… staand voor het (nog intacte) huis waar een van mijn ouders de eerste levensjaren heeft doorgebracht. Het had opvallende weinig impact buiten ‘gaaf dat het er nog staat’:cool:. Ook de gebouwen in Nederlandse stijl waren vooral interessant om te zien, zonder enige ‘schaamte’ (zoals een bepaalde baardmans zou denken) of ’trots’ (zoals een lopend permamentje graag zou zien). Ook de locals leken er weinig emotioneel op terug te kijken en waar ik me in het begin nog afvroeg of ik wel moest zeggen dat ik uit ‘Belanda’ kwam, was het al snel duidelijk dat niemand het iets uitmaakte. Ik had regelmatig het idee dat mensen niet eens wisten dat we daar ooit gezeten hebben.
Dan kunnen we nu verder naar de meer algemene toeristeninformatie waar ik de lezer graag mee verveel. Na als voorbereiding aardig wat youtube filpmjes over Jakarta te hebben bekeken, verwachtte ik eigenlijk een tamelijk kritische analyse die Jakarta op het niveau van Manila zou plaatsen. Maar na het zelf ervaren te hebben, is Jakarta duidelijk meer ontwikkeld en is het contrast tussen de rijke en armere delen een stuk minder walgelijk/in your face dan in Manila. Eigenlijk moeten we sowieso bespreken hoe enorm drukbevolkt Java is; als we Amsterdam naar Java zouden verplaatsten - kan dat:biggrin:? ze mogen eens per jaar terugkomen om op het laatste moment de titel te verspelen:tongue:; felicitaties aan “de Souza” – dan zou het de achtst grote stad op het eiland zijn. Jakarta zelf heeft meer dan 10 miljoen inwoners en de ‘metro area’ zit tussen de 20 en de 30 miljoen. Dit zijn geen kleine Europese stadjes. Vergelijk in de rest van ZO Azië is dan vooral Bangkok en Manila… waarbij Bangkok duidelijk het verst in de ontwikkeling zit en Manila het meest als dystopische hell hole blijft hangen. Jakarta doet zijn best om te ontwikkelen. Het is opvallend dat wat vroeger Batavia was (Noord Jakarta), nu tamelijk vervallen is en ook de nodige sloppenwijken bevat. Het is in Azië altijd even schakelen dat ‘oude stad’ betekent dat het oud en verlept is en niet het touristische hart zoals in Europa:). Indonesiërs zijn trots op Zuid Jakarta, waar moderne wolkenkrabbers staan en luxe malls omringt door schone, brede straten met veel schaduwgevende bomen. In de jaren 40 werd daar waarschijnlijk nog gewoon rijst verbouwd. Overigens is het verlepte Noord Jakarta wel waar je moet zijn voor het hoerenlopen, maar daarover later meer. Na je zaad te lozen even lekker gaan luchen in het oude cafe Batavia is in ieder geval prima mogelijk (en de toeristtraptoeslag beperkt).
Nu de vraag: beginnen we met de praktische zaken of het menselijke aspect? Laten we het laatste eerst doen. Het eerste wat je merkt: Jakarta is geen toeristenattractie… en de toeristen die er zijn lijken uit andere Aziatische landen of Indonesië zelf te komen. Ook elders op Java zie je vooral Indonesische toeristen en bijzonder weinig westerlingen (welke dan wel voor 80% uit Nederland komen). Dit is eigenlijk wel gaaf, want 90% van de tijd ben je op plekken waar je geen enkele niet-Indonesiër ziet. Ik heb best veel in de lokale ‘commuter train’ gezeten en ik heb daar 1 keer twee blanke dames gezien. Voor de rest alleen locals die van/naar huis aan het gaan zijn. Dit heeft dan ook als gevolg dat je enigszins een bezienswaardigheid bent. Ik ben wel eens zo een trein ingestapt waarbij een kind van een jaar of 7 een kreet slaakte en me de rest van de rit met grote ogen aan heeft zitten kijken. Sowieso zijn blanke mensen (of Bule’s) interessant voor veel Indonesiërs. Er gaan op het moment een stuk of 30 foto’s rond in Indonesië, waarop ik met volslagen vreemden sta:confused:. Vooral kinderen die met brede lach en grote ogen reageren, maar ook een jongen van een jaar of 14 die vraagt of ik met zijn oma op de foto wil. Vaders die vragen of ze een foto mogen met mij en zijn breed lachende kinderen. In Soerabaja voor een regenbui gaan schuilen in een bushokje, waar een 14 of 15 jarig meisje haar tamelijk dikke tieten tegen me aandrukte terwijl haar vriendin een paar foto’s maakte… en dan een blijdschap en enthousiasme die ik in mijn normale leven toch tamelijk weinig zie als ik binnenkom. In Yogjakarta kwam ik een net uitgaande school van moslimkinderen tegen (jaar of 12?)… 5 groepsfoto’s met erg blije hoofddoekmeisjes en in totaal 87 high fives. Later – als cynische Westerse lul:rolleyes: - ben ik wel eens een kwartiertje onnodig in een koffietentje blijven hangen toen ik zag dat er vlakbij een school uitging (er wordt gefokt daar), dus dat bleef bij veel lachende snoetjes en af en toe zwaaien door het raam. Zoals in zoveel landen in die regio, zijn een groot deel van de mensen gewoon erg lief:).
Dat laatste zal voor sommigen als verrassing komen, want we kennen het moderne Indonesië ook als het land met de grootste moslimbevolking ter wereld; waarbij de ontwikkelingen steeds meer richting minder tolerantie en meer striktheid lijken te gaan. Ik ben niet in de positie om hier heel veel sluitende conclusies over te trekken, maar ik denk dat dit per eiland kan verschillen. Bali is het voorbeeld van het eiland waar er eigenlijk nauwelijks moslims zijn en in delen van Sumatra is er Sharia law en zeggen homo-toeristen in hotels liever dat ze neven van elkaar zijn. Op het moment is Jakarta (en Java in het algemeen) voor 90%+ islamitisch, maar heb ik het niet als restrictief ervaren. Meisjes in het algemeen zijn bijzonder flirterig – ook als ze de juiste leeftijd nog helemaal niet hebben – en een hoofddoekje verandert daar niet echt veel aan (erg veel unsolicited ‘hello mister’, met een ‘typisch’ lachje als je langs wat 16/17 jarige scholieren loopt). Maar ook daarbuiten zijn die meiden vaak met elkaar op stap en zie je ook heel veel vrolijke dates tussen tieners (meiden met hoofddoekje) laat in de avond en zonder supervisie ofzo. In ieder geval niet het (bevoordeelde) beeld dat ik heb bij strikte islam. En ik kom er weer op terug dat ik heel veel lieve en vrolijke mensen ben tegengekomen. Daarin doet Indonesië niets onder voor de Filippijnen of Thailand.
Dan nu toch wat praktische zaken. Ten eerste geld: in Indonesië heb je de Indonesian Rupiah, welke voor lange tijd ongeveer 16600 voor een euro was, maar na de acties van ome Donald schoot dit naar ruim 19k voor een euro:). Wat dan minder goed werkt, is dat de grootste denominatie 100k is… 5,50 euro. Je wordt bij het opnemen vooral beperkt door het maximale aantal briefjes dat zo een apparaat kan geven. 30 briefjes van 100k is iets meer dan 160 euro. Uiteindelijk heb ik vooral bij de BCN in de Indormarets op elke straathoek gepind, omdat daar geen extra kosten worden gerekend en je 2,5 miljoen kunt krijgen. Na het pinnen loop je dus vaak met een stapel 100k briefjes rond (ontloop de automaten die alleen 50k briefjes hebben) en dat voelt vergelijkbaar met een stapel duizendjes in Thailand nadat je daar 30k hebt opgenomen. Verschil zit hem in dat de 100k 5,50 is en de 1k baht tegen de 30 euro… goed moment om de koppeling te maken naar hoe goedkoop Indonesië en Jakarta zijn. Op alle vlakken buiten alcohol, is Indonesië veel goedkoper. Ook opmerkelijk dat veel hotels en luxere tentjes (in de vele gave malls) inmiddels helemaal cashless zijn… vooral omdat mijn master debitcard lang niet overal goed werkte. Wel iets om op te letten; ik heb een paar keer een lief moslimmeisje cash gegeven terwijl zij voor mij de cashless payment deed.
Wat openbaar vervoer betreft loopt Jakarta nog achter op een stad als Bangkok, al zijn ze druk bezig deze verder uit te breiden. De MRT metro is nu nog tamelijk beperkt, maar deze wordt dus doorgetrokken wat voor veel verkeersproblemen zorgt. Daarnaast heb je commuter trains, die naar alle uithoeken van de stad gaan. Dit zijn oude Japanse metro’s, die elke paar minuten gaan en erg goedkoop worden gehouden. Alles in de buurt van het centrum kost 3k per ritje… dat is rond de 15 cent. Vooral de rode lijn (Bogor lijn genoemd) was voor mij relevant en die heb ik dan ook vaak genomen. Dan heb je nog verschillende soorten buslijnen, waarbij de transjakarta buslijnen het meeste nut hebben omdat die op veel delen hun eigen rijbaan hebben en dus niet vast staan in het vreselijke verkeer van Jakarta. Betalen doe je het beste met een ‘e-money card’ die je in elke indomaret kunt kopen. Ik heb er in het begin een tientje op gezet en heb de helft nog over voor mijn volgende trip. Het systeem is wel iets minder dan bij ons: druk je pas echt een seconde of 3 of 4 op de reader, anders leest ie hem niet. Ik vind het altijd wel leuk om het lokale OV te gebruiken en ik zeg er dan altijd bij dat het makkelijk te doen is als je het niet erg vindt om om een stukje te lopen. Dit keer toevallig mijn stappenteller aan gehouden en ik kwam er enigszins onverwacht achter dat ik de meeste dagen rond de 13 kilometer liep:eek:, met een paar uitschieters boven de halve marathon en als laagste 9,6km op een dag waarin ik 6 uur in een trein had gezeten. Deze humblebrag vooral als bruggetje naar de lokale taxi apps. Grab en Gojek zijn de twee opties. Zelf vooral Grab gebruikt, omdat die naar mijn idee een net iets betere kaart heeft en betere opties voor oppik/dropoff plekken geeft. Naar mijn idee in Indonesië meer nodig dan in Cambodja, Thailand, Vietnam of de Filippijnen… toch een paar keer gehad dat ik een zwaaiende taxichauffeur had aan de overkant van de 7 baansweg. Gelukkig ben ik inmiddels tamelijk goed in het oversteken in Zuid Oost Azië, al is wat dat betreft Jakarta niet voor beginners. Rode lichten zijn meer een suggestie en een zebrapad betekent niet zoveel. Het is een kunst die ik inmiddels behoorlijk in de vingers heb en ik heb regelmatig 6 of meerbaans wegen overgestoken waar gewoon de hele tijd verkeer rijdt. Motobikes rijden wel om je heen en bij auto’s kun je aan het rijgedrag inschatten wat ze gaan doen. Tip: echte taxi’s gaan vaak langzamer rijden als ze een blanke zien lopen, dat kun je goed gebruiken om een oversteekmoment te creëren. Die taxi’s zijn overigens wel zwaar overpriced…bij aankomst op het vliegveld wilde bluebird taxi 500k om me naar mijn hotel te brengen; grab was 170k. Mocht je binnen Java willen reizen, dan kun je redelijk geprijste vluchten nemen, maar er zijn ook goede treinroutes (op het spoor dat de Nederlanders hebben aangelegd). Kies dan niet voor de ‘economy’ opties, want dat zijn stoelen gemaakt voor locals van 1,60 groot; er zijn veel (erg) luxe opties en die kosten ook niet zo veel. Je ziet zo ook wat van de natuur. Vooral tussen Yogjakarta – Bandung – Jakarta heb je erg mooie routes.
Goed, eten dan. Jakarta is vies, tamelijk vies. Het is opvallend dat ik overal bij restaurants, food courts, McDonalds, etc wasbakken zag (die in Bahasa ook gewoon wasbak heten; wel meer van dit soort taaldingen… een meisje een paar minuten proberen duidelijk te maken dat er geen ‘towels’ in de kamer waren ‘o, handuk?!’:biggrin:). Ik had de norit en immodium klaar staan op mijn nachtkastje… maar heb het niet echt nodig gehad. Uiteindelijk heeft ook dit te maken met het weinige toerisme. De meeste streetfood is letterlijk van een kar met twee wielen en dan wat krukjes waar je dat zou kunnen opeten. Of aan een drukke weg in erg warme tenten, met gedeelde tafels en banken waar ik nauwelijks in pas. Het zorgde ervoor dat ik meestal toch gewoon in een restaurant ging eten… en eerlijk gezegd is het Indische eten in Den Haag niet veel minder dan wat ik tijdens deze trip heb gegeten. Overigens ook meer dan genoeg westerse opties als je daar behoefte aan hebt.
Als afsluiter van het algemene praatje dan nog wat over de veiligheid. Ik heb me overal en altijd volkomen veilig gevoeld, ook als enige blanke in een zee van locals. En laat duidelijk zijn: ik ben van exact gemiddelde Nederlandse lengte en regulier gewicht voor een veertiger van die lengte, waarbij ik in Azië inmiddels vaak in kleding rondloop die vooral het zweten beperkt (en meer met plastic gemeen heeft dan natuurvezels) en daaronder nike air jezus (want als je de meeste warmte verliest via je hoofd, doe je de meeste warmte op via je voeten:tongue:). In andere woorden: een kop boven iedereen uitsteken en gekleed als een zuurstok; ik wordt niet snel over het hoofd gezien. Maar ik voelde nergens dat het onveilig zou zijn, al kan dat ook aan naïviteit worden toegeschreven (ik me nergens in ZO Azië onveilig gevoeld). Al flitst er soms wel wat door je hoofd, bijvoorbeeld als je in een buitenwijk van Yogjakarta een verkeerd adres hebt ingevoerd in Grab en ziet dat het ‘maar 20 minuten lopen’ is naar de massagetoko en je iets later aan de rand van een zandweg loopt met als enige licht de koplampen van de motobikes die je (te hard) tegemoetkomen: was dit wel zo slim?:tongue: Zo zie je in ieder geval wel iets van die landen.
Hoe zit het dan met de hoeren? Dat komt in het volgende bericht:thefinger:.