Toulouse-Lautrec
25 september 2014, 21:23
De bloeiende Japanse seksindustrie werkt als een magneet op vrouwen uit armere Aziatische landen. De Japanse maffia verdient er goed geld aan. Nu gaat de Japanse regering optreden, om te beginnen tegen de komst van Filippijnse vrouwen.
Janey zegt dat ze altijd moe is. Ze maakt lange dagen of beter gezegd lange nachten. Janey werkt in een 'snacku', een kleine bar waar ze Japanse mannen moet vermaken. ,,Het is moeilijk, heel moeilijk'', blijft ze maar herhalen. De 27-jarige Filippijnse is vorig jaar voor de derde keer met een entertainervisum naar Japan gekomen om in een club te werken. Zo'n visum geldt maximaal zes maanden en in die tijd probeerde ze telkens zoveel mogelijk geld te verdienen voor haar familie.
,,Deze keer was het zo verschrikkelijk in de club dat ik ben weggelopen. Mijn baas was zo slecht'', vertelt ze. ,,Mijn zes maanden zijn om, nu ben ik illegaal en kan ik nergens naartoe''. Ze heeft op het moment nauwelijks tijd en energie om na te denken over haar toekomst.
De 'snacku' waar ze zes of zeven dagen per week werkt is een van de vele obscure barretjes in Tokio, vaak verborgen op een bovenverdieping, waar Japanse mannen komen voor drank, wat flirten en soms ook seks. Janey geeft mompelend toe dat haar werk veel meer inhoudt dan bier inschenken, maar is te beschaamd om meer te vertellen.
Volgens Keiko Tamai van de Asia Foundation, een organisatie die strijdt tegen mensensmokkel en vrouwenhandel, zijn er vele slachtoffers als Janey in Japan. ,,Elk jaar komen er 40000 Filippijnse vrouwen als entertainster naar Japan'', vertelt ze bijna moedeloos. ,,Ze hebben allemaal het vereiste diploma dat ze kunnen dansen en zingen.'' Maar die diploma's, vereist voor een entertainstervisum, zijn op de Filippijnen gewoon te koop.
De Japanse regering erkent daarom de Filippijnse dans- en zangdiploma's niet meer. Vanaf volgende maand mogen alleen nog entertainsters het land in die echt komen om te dansen en te zingen. Uit angst een welkome kapitaalstroom van Japan naar de Filippijnen te verliezen, heeft de Filippijnse regering tevergeefs op uitstel aangedrongen.
De grote seks- en uitgaansindustrie in het welvarende Japan werkt als een magneet op vrouwen uit armere Aziatische landen. In het land waar mannen op het eerste gezicht nogal beheerst en preuts overkomen, is de vraag naar seks tegen betaling enorm. Buitenlandse vrouwen zijn meestal goedkoper dan Japanse prostituees en kunnen zo aan de slag, zeker in de wat ranzige clubs. Terwijl Japan geen immigratie kent, komen de vrouwen toch het land in. In 2003 kwamen 130000 buitenlanders met een entertainmentvisum Japan binnen, van wie 80000 uit de Filippijnen, van wie de helft tegen de regels als hostess in een bar belandde. Anderen komen ook wel als toerist of via een schijnhuwelijk in de Japanse seksbranche binnen.
Japan wordt elk jaar opnieuw door mensenrechtenorganisaties op de vingers getikt omdat het nauwelijks strijdt tegen de handel in vrouwen. In mei komen de Verenigde Staten met een nieuwe zwarte lijst van landen die te weinig doen tegen vrouwenhandel. Op de vorige stond Japan vermeld. Dat moet ditmaal worden vermeden, en daarom scherpt Japande eisen voor een entertainervisum nu aan. Maar wetgeving tegen mensensmokkel is lastig, want een deel van deze handel is in handen van de machtige, bijna onaantastbare yakuza, de Japanse maffia.
Een populaire baan in het uitgaansleven, en op het eerste gezicht onschuldig, is die van hostess in een nachtclub. Een hostess vermaakt haar klanten met conversatie, drankjes inschenken en sigaretten aansteken. Ze is een moderne gastvrouw, maar heeft niets te maken met de geisha. Die Japanse gezelschapsdame in kimono is ook bedreven in allerlei traditionele kunstvormen. De echte geisha zijn nog in slechte enkele plaatsen in Japan te vinden, zoals in een wijkje in Kyoto.
Een hostess is vooral commercieel bezig, met veel aandacht probeert ze een klant zoveel mogelijk te laten drinken. Vanuit de hele wereld komen meisjes naar de Tokiose uitgaanswijk Roppongi met al z'n clubs en bars. De wijk is vergeven van de jonge, graatmagere en hevig opgemaakte meisjes uit Rusland en Oost- Europese landen als Roemenië en Bulgarije.
Sommige hostessen hebben er een goedbetaalde baan, zoals de mooie Braziliaanse Maria die al jaren in Tokio woont. ,,Het is gewoon werk'', vertelt ze opgewekt en zelfverzekerd vlak voordat haar club opengaat. ,,Ik flirt wat met die mannen en dan bestellen ze nog een biertje. Overdag stuur ik soms nog een prikkelend e-mailtje naar hun mobieltje en dan komen ze 's avonds weer. In hun fantasie hebben we dan een verhouding, maar ik heb de macht en ik ga niet verder dan hun ego wat strelen. Ik ben getrouwd, haha.''
Keiko Tamai kent de vrolijke verhalen van meisjes die veel geld verdienen, maar ze kent ook de verhalen waarbij de yakuza de meisjes helemaal uitknijpt of clubs waarin meisjes verstrikt raken door schulden. ,,Ze zijn bijvoorbeeld bij een club terechtgekomen die werkt met een boetesysteem. De meisjes krijgen een boete als ze een klant niet kunnen vasthouden. Zo komen ze in de schuld te staan bij hun baas en worden ze op een gegeven moment gedwongen die schuld af te betalen door seks met klanten. Vaak wordt ook hun paspoort afgenomen''.
,,Het is lastig te zeggen wanneer iemand een slachtoffer is'', verzucht Tamai. ,,Waneer voelt iemand zich een slachtoffer? Het begrip is moeilijk te omschrijven, ook in wetten. Veel meisjes zullen ontkennen dat het slecht gaat, die blijven voor hun familie de schijn ophouden. Pas als ze zich realiseren dat ze nooit uit de schulden kunnen komen of als ze telkens in elkaar worden geslagen, proberen ze weg te lopen. Meestal weten ze niet waar ze naartoe kunnen''.
Zolang nieuwe vrouwen massaal op het geld of die illusie van geld blijven afkomen, zullen op omstandigheden niet zomaar veranderen. De aangescherpte eisen voor entertainmentvisa leidden bijvoorbeeld tot protesten in de Filippijnse hoofdstad Manila. ,,Dankzij de dure yen kunnen ze hier veel geld verdienen voor hun familie'', zegt Tamai. ,,En Japanse mannen willen hen graag, ze vinden buitenlandse vrouwen vaak aantrekkelijker of gewilliger.''
Travestiet Carlos (40) uit Peru vindt inderdaad dat hij makkelijk geld verdient in de seksindustrie. Hij werkt overdag in een restaurant in Tokio en's avonds als hoer, puur voor het geld.
Carlos is een verlegen, rustige jongen die er erg jong uitziet voor zijn leeftijd. Voor zijn bijbaan verkleedt hij zich als vrouw met alle toeters en bellen waar Japanse mannen van houden. ,,Japanse mannen zijn zo gemakkelijk en ze betalen na afloop altijd'', vertelt hij zakelijk. ,,Ze zijn snel bevredigd, soms zijn ze zo dronken dat ze gewoon in slaap vallen voordat we iets doen en dan betalen ze daarna toch''.
Hoewel hij het wereldje hard noemt, kent Carlos geen slachtofferverhalen. ,,Alle meisjes die ik ken willen veel geld verdienen. Soms zijn ze het werk zat en hopen ze met een Japanner te kunnen trouwen. De meisjes uit Thailand willen dat allemaal, sommigen proberen met opzet zwanger te raken van een Japanner om maar aan geld en een verblijfsvergunning te komen.''
Maar volgens actievoerster Tamai zijn juistde Thaise meisjes die via agenten naar Japan worden gesmokkeld er het ergst aan toe. ,,Een bekende aanvoer komt uit Noord-Thailand via Maleisië. De meisjes gaan met goedkeuring van hun wanhopig arme ouders weg en komen met een vals paspoort het land binnen. Soms komen ze samen met een Japanner om bij de immigratie een stelletje te lijken, steeds vaker trouwen ze zelfs voor de vorm met een Japanner. Die meisjes komen meestal in clubs op het platteland terecht, moeten hun paspoort inleveren en kunnen geen kant op.''
Volgens Carlos is de straatprostitutie waarin hij werkt maar een fractie van de totale prostitutie, maar wel helemaal in handen van de maffia. ,,De yakuza controleert de straten waar de klanten komen. Zodra ik me vertoon komt er direct iemand van de maffia aan wie ik 8000 yen moet betalen''. Dat is omgerekend bijna 60 euro en dient als een soort huur. Hij betaalt het zonder problemen omdat hij per avond ongeveer drie tot vier keer zoveel verdient.
Fulltimers moeten volgens hem eerst bijna 30000 euro investeren. ,,Ik ken meisjes uit Colombia die via een contactpersoon naar Japan komen en vier miljoen yen betalen aan de yakuza om te mogen werken. Ze moeten dat bedrag lenen en terugverdienen''.
Carlos signaleert de laatste tijd wel meer politie op straat. ,,De sfeer is anders, grimmiger. De politie zoekt overal naar meisjes van wie het visum is verlopen. Maar ik begrijp die stomme agenten niet'', zegt de Peruaan bijna vloekend. ,,Dan pakken ze zo'n meisje op, maar de man van de yakuza die pal naast haar staat laten ze met rust''.
De Asian Foundation ziet in de yakuza een groot obstakel om de vrouwenhandel naar Japan aan te pakken. ,,De maffia heeft eigen wervingsbureautjes in het buitenland'', vertelt Tamai. ,,Ze zitten in Thailand en op de Filippijnen en hier in Japan zijn ze bijna onaantastbaar. De prostitutie wordt steeds minder zichtbaar. De yakuza is veel slimmer dan de Japanse politie, de wetten werken niet.''
Langzamerhand ontdekt de Japanse samenleving de uitwassen in hun seksindustrie. ,,De meeste Japanners weten helemaal niet dat hun land een populaire bestemming is. Slachtoffers kunnen ook nauwelijks ergens terecht, er zijn maar een paar opvangplekken'', zegt Tamai.
Bron: Trouw (http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/archief/article/detail/1718277/2005/02/21/Japanse-seksindustrie-drijft-op-buitenlandse-vrouwen.dhtml)
Janey zegt dat ze altijd moe is. Ze maakt lange dagen of beter gezegd lange nachten. Janey werkt in een 'snacku', een kleine bar waar ze Japanse mannen moet vermaken. ,,Het is moeilijk, heel moeilijk'', blijft ze maar herhalen. De 27-jarige Filippijnse is vorig jaar voor de derde keer met een entertainervisum naar Japan gekomen om in een club te werken. Zo'n visum geldt maximaal zes maanden en in die tijd probeerde ze telkens zoveel mogelijk geld te verdienen voor haar familie.
,,Deze keer was het zo verschrikkelijk in de club dat ik ben weggelopen. Mijn baas was zo slecht'', vertelt ze. ,,Mijn zes maanden zijn om, nu ben ik illegaal en kan ik nergens naartoe''. Ze heeft op het moment nauwelijks tijd en energie om na te denken over haar toekomst.
De 'snacku' waar ze zes of zeven dagen per week werkt is een van de vele obscure barretjes in Tokio, vaak verborgen op een bovenverdieping, waar Japanse mannen komen voor drank, wat flirten en soms ook seks. Janey geeft mompelend toe dat haar werk veel meer inhoudt dan bier inschenken, maar is te beschaamd om meer te vertellen.
Volgens Keiko Tamai van de Asia Foundation, een organisatie die strijdt tegen mensensmokkel en vrouwenhandel, zijn er vele slachtoffers als Janey in Japan. ,,Elk jaar komen er 40000 Filippijnse vrouwen als entertainster naar Japan'', vertelt ze bijna moedeloos. ,,Ze hebben allemaal het vereiste diploma dat ze kunnen dansen en zingen.'' Maar die diploma's, vereist voor een entertainstervisum, zijn op de Filippijnen gewoon te koop.
De Japanse regering erkent daarom de Filippijnse dans- en zangdiploma's niet meer. Vanaf volgende maand mogen alleen nog entertainsters het land in die echt komen om te dansen en te zingen. Uit angst een welkome kapitaalstroom van Japan naar de Filippijnen te verliezen, heeft de Filippijnse regering tevergeefs op uitstel aangedrongen.
De grote seks- en uitgaansindustrie in het welvarende Japan werkt als een magneet op vrouwen uit armere Aziatische landen. In het land waar mannen op het eerste gezicht nogal beheerst en preuts overkomen, is de vraag naar seks tegen betaling enorm. Buitenlandse vrouwen zijn meestal goedkoper dan Japanse prostituees en kunnen zo aan de slag, zeker in de wat ranzige clubs. Terwijl Japan geen immigratie kent, komen de vrouwen toch het land in. In 2003 kwamen 130000 buitenlanders met een entertainmentvisum Japan binnen, van wie 80000 uit de Filippijnen, van wie de helft tegen de regels als hostess in een bar belandde. Anderen komen ook wel als toerist of via een schijnhuwelijk in de Japanse seksbranche binnen.
Japan wordt elk jaar opnieuw door mensenrechtenorganisaties op de vingers getikt omdat het nauwelijks strijdt tegen de handel in vrouwen. In mei komen de Verenigde Staten met een nieuwe zwarte lijst van landen die te weinig doen tegen vrouwenhandel. Op de vorige stond Japan vermeld. Dat moet ditmaal worden vermeden, en daarom scherpt Japande eisen voor een entertainervisum nu aan. Maar wetgeving tegen mensensmokkel is lastig, want een deel van deze handel is in handen van de machtige, bijna onaantastbare yakuza, de Japanse maffia.
Een populaire baan in het uitgaansleven, en op het eerste gezicht onschuldig, is die van hostess in een nachtclub. Een hostess vermaakt haar klanten met conversatie, drankjes inschenken en sigaretten aansteken. Ze is een moderne gastvrouw, maar heeft niets te maken met de geisha. Die Japanse gezelschapsdame in kimono is ook bedreven in allerlei traditionele kunstvormen. De echte geisha zijn nog in slechte enkele plaatsen in Japan te vinden, zoals in een wijkje in Kyoto.
Een hostess is vooral commercieel bezig, met veel aandacht probeert ze een klant zoveel mogelijk te laten drinken. Vanuit de hele wereld komen meisjes naar de Tokiose uitgaanswijk Roppongi met al z'n clubs en bars. De wijk is vergeven van de jonge, graatmagere en hevig opgemaakte meisjes uit Rusland en Oost- Europese landen als Roemenië en Bulgarije.
Sommige hostessen hebben er een goedbetaalde baan, zoals de mooie Braziliaanse Maria die al jaren in Tokio woont. ,,Het is gewoon werk'', vertelt ze opgewekt en zelfverzekerd vlak voordat haar club opengaat. ,,Ik flirt wat met die mannen en dan bestellen ze nog een biertje. Overdag stuur ik soms nog een prikkelend e-mailtje naar hun mobieltje en dan komen ze 's avonds weer. In hun fantasie hebben we dan een verhouding, maar ik heb de macht en ik ga niet verder dan hun ego wat strelen. Ik ben getrouwd, haha.''
Keiko Tamai kent de vrolijke verhalen van meisjes die veel geld verdienen, maar ze kent ook de verhalen waarbij de yakuza de meisjes helemaal uitknijpt of clubs waarin meisjes verstrikt raken door schulden. ,,Ze zijn bijvoorbeeld bij een club terechtgekomen die werkt met een boetesysteem. De meisjes krijgen een boete als ze een klant niet kunnen vasthouden. Zo komen ze in de schuld te staan bij hun baas en worden ze op een gegeven moment gedwongen die schuld af te betalen door seks met klanten. Vaak wordt ook hun paspoort afgenomen''.
,,Het is lastig te zeggen wanneer iemand een slachtoffer is'', verzucht Tamai. ,,Waneer voelt iemand zich een slachtoffer? Het begrip is moeilijk te omschrijven, ook in wetten. Veel meisjes zullen ontkennen dat het slecht gaat, die blijven voor hun familie de schijn ophouden. Pas als ze zich realiseren dat ze nooit uit de schulden kunnen komen of als ze telkens in elkaar worden geslagen, proberen ze weg te lopen. Meestal weten ze niet waar ze naartoe kunnen''.
Zolang nieuwe vrouwen massaal op het geld of die illusie van geld blijven afkomen, zullen op omstandigheden niet zomaar veranderen. De aangescherpte eisen voor entertainmentvisa leidden bijvoorbeeld tot protesten in de Filippijnse hoofdstad Manila. ,,Dankzij de dure yen kunnen ze hier veel geld verdienen voor hun familie'', zegt Tamai. ,,En Japanse mannen willen hen graag, ze vinden buitenlandse vrouwen vaak aantrekkelijker of gewilliger.''
Travestiet Carlos (40) uit Peru vindt inderdaad dat hij makkelijk geld verdient in de seksindustrie. Hij werkt overdag in een restaurant in Tokio en's avonds als hoer, puur voor het geld.
Carlos is een verlegen, rustige jongen die er erg jong uitziet voor zijn leeftijd. Voor zijn bijbaan verkleedt hij zich als vrouw met alle toeters en bellen waar Japanse mannen van houden. ,,Japanse mannen zijn zo gemakkelijk en ze betalen na afloop altijd'', vertelt hij zakelijk. ,,Ze zijn snel bevredigd, soms zijn ze zo dronken dat ze gewoon in slaap vallen voordat we iets doen en dan betalen ze daarna toch''.
Hoewel hij het wereldje hard noemt, kent Carlos geen slachtofferverhalen. ,,Alle meisjes die ik ken willen veel geld verdienen. Soms zijn ze het werk zat en hopen ze met een Japanner te kunnen trouwen. De meisjes uit Thailand willen dat allemaal, sommigen proberen met opzet zwanger te raken van een Japanner om maar aan geld en een verblijfsvergunning te komen.''
Maar volgens actievoerster Tamai zijn juistde Thaise meisjes die via agenten naar Japan worden gesmokkeld er het ergst aan toe. ,,Een bekende aanvoer komt uit Noord-Thailand via Maleisië. De meisjes gaan met goedkeuring van hun wanhopig arme ouders weg en komen met een vals paspoort het land binnen. Soms komen ze samen met een Japanner om bij de immigratie een stelletje te lijken, steeds vaker trouwen ze zelfs voor de vorm met een Japanner. Die meisjes komen meestal in clubs op het platteland terecht, moeten hun paspoort inleveren en kunnen geen kant op.''
Volgens Carlos is de straatprostitutie waarin hij werkt maar een fractie van de totale prostitutie, maar wel helemaal in handen van de maffia. ,,De yakuza controleert de straten waar de klanten komen. Zodra ik me vertoon komt er direct iemand van de maffia aan wie ik 8000 yen moet betalen''. Dat is omgerekend bijna 60 euro en dient als een soort huur. Hij betaalt het zonder problemen omdat hij per avond ongeveer drie tot vier keer zoveel verdient.
Fulltimers moeten volgens hem eerst bijna 30000 euro investeren. ,,Ik ken meisjes uit Colombia die via een contactpersoon naar Japan komen en vier miljoen yen betalen aan de yakuza om te mogen werken. Ze moeten dat bedrag lenen en terugverdienen''.
Carlos signaleert de laatste tijd wel meer politie op straat. ,,De sfeer is anders, grimmiger. De politie zoekt overal naar meisjes van wie het visum is verlopen. Maar ik begrijp die stomme agenten niet'', zegt de Peruaan bijna vloekend. ,,Dan pakken ze zo'n meisje op, maar de man van de yakuza die pal naast haar staat laten ze met rust''.
De Asian Foundation ziet in de yakuza een groot obstakel om de vrouwenhandel naar Japan aan te pakken. ,,De maffia heeft eigen wervingsbureautjes in het buitenland'', vertelt Tamai. ,,Ze zitten in Thailand en op de Filippijnen en hier in Japan zijn ze bijna onaantastbaar. De prostitutie wordt steeds minder zichtbaar. De yakuza is veel slimmer dan de Japanse politie, de wetten werken niet.''
Langzamerhand ontdekt de Japanse samenleving de uitwassen in hun seksindustrie. ,,De meeste Japanners weten helemaal niet dat hun land een populaire bestemming is. Slachtoffers kunnen ook nauwelijks ergens terecht, er zijn maar een paar opvangplekken'', zegt Tamai.
Bron: Trouw (http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/archief/article/detail/1718277/2005/02/21/Japanse-seksindustrie-drijft-op-buitenlandse-vrouwen.dhtml)