ijsbeer11
5 januari 2011, 12:00
Het berust op een grote illusie...
Je zou het een film kunnen noemen, een film zonder einde, een film waar je eigelijk geen onderdeel van uit wil maken als je de geschiedenis en achtergrond van de hoofdrolspelers kent.
En toch blijft er steeds weer die onweerstaanbare drang om je eigen rol in die film te blijven vervullen, niet zozeer omdat je die rol zo leuk vindt, maar meer omdat je bang bent dat je een deel van de film mist.
De hoofdrolspelers zijn vaak doorgewinterde actrices, volhard door het leven wat ze hebben gehad, om uiteenlopende redenen.
Er wordt veel gesuggereerd over de redenen en motieven van de actrices om dit beroep (als je het zo al mag noemen) te kiezen (als ze al iets te kiezen hebben gehad)
Het lijkt erop alsof wij als mannen slechts een bijrol in die film hebben, maar niets is minder waar.
Juist wij zijn degenen die de actrices de hoofdrol laten vervullen, wij zijn het die de actrices ertoe aanzetten om het maximale uit hun acteertalenten naar boven te halen!
Het eerste wat ik me altijd afvraag bij een dergelijke actrice is niet haar leeftijd, niet haar afkomst, maar waarom ze dit werk doet.
Je krijgt dan vaak verschillende antwoorden maar er zijn er toch wel een aantal die frequent terugkomen: zieke familie, fout vriendje, onder valse voorwenselen naar het Westen gekomen...
De overeenkomst van deze drie motieven, is dat ze alledrie hartverscheurend zijn.
Je gaat je afvragen of je nog wel onderdeel uit wil maken van de film, maar tegelijkertijd troost je jezelf met de gedachte dat jij haar voor een half uur een beter leven kan geven, er haar daarvoor een vergoeding geeft waar ze in haar eigen land een week voor moet werken.
Noem het een scéne van de film...
Het produceren van een film gaat niet over een nacht ijs (vooral niet als het een film zonder einde is) het vergt veel tijd voordat alle puzzelstukjes in elkaar passen.
Zo gebeurt het dus ook dat de acteurs en actrices elkaar frequent blijven zien en met elkaar te maken blijven krijgen op de set.
Voordat je het weet bouw je een band op met een van de actrices, je komt meer over haar te weten, over haar achtergrond, familie, vrienden, geschiedenis, karakter, hobby's en ga zo maar door.
Jezelf afvragen of je dit wel echt wil is te laat, dat had in een eerder stadium moeten gebeuren, dat was aan het begin van de film, maar toen was je bang om een deel van de film te missen
Het eerste wat je te binnen schiet als een van de actrices tegen je zegt dat ze je leuk vind is: "Ik geloof je niet, dat zeg je tegen alle bijrolspelers, zodat het jou hoofdrol in de film alleen maar ten goede komt, ik heb het al vaker meegemaakt bij andere hoofdrolspelers, en uiteindelijk bleek dat ik gelijk had"
Zoals alle actrices blijft ze het proberen, jij bent anders dan die andere bijrolspelers, vertrouwt ze je toe... Jaja, ook dat zeggen ze allemaal!
Naarmate de film vordert, weer enkele scenes verder blijft mevrouw de actrice nog steeds volhouden.
Je besluit de proef op de som te nemen door haar te triggeren, wat nou als je geen scenes meer met haar op wil nemen en de daarvoor bijbehorende vergoeding wil betalen... Wat nou als je haar niet meer op de set wil zien, maar in real life, ze vind je toch zo leuk?
In tegenstelling tot wat je verwacht krijg je als antwoord dat het haar niet om de scenes gaat, en dat ze best met je mee naar huis wil gaan
Is dit dan het keerpunt waarbij de hoofdrolspeler en bijrolspeler de rollen omdraaien?
Vele scenes, opnames en momenten verder heeft de actrice laten zien dat ze het meende wat ze zei, moet je haar meteen geloven? Het blijven immers actrices, en hoevaak is het je niet eerder gebeurd?
De actrice verwaarloost haar werk op de set, ze wil de hoofdrol niet meer opeisen, ze wil geen scenes meer in de film spelen, maar alleen die man met die ene bijrol, dat is alles wat ze wil! Althans dat zegt ze...
Actrices zijn actrices, het is hun beroep, ze zijn vaak goed in hun beroep
Toen ze begonnen met dit vak en hun eerste stap op de set hebben gezet, is er in hun hoofd een knop omgedraaid, een knop die maar 1 richting op kan, die nooit meer kan worden teruggedraaid...
Actrices zijn actrices voor het leven, eens een actrice altijd een actrice is immers een veelgebruikt spreekwoord in dit wereldje
Actrices zijn echter ook mensen met een hart en met gevoelens en emoties net zoals wij die hebben...
De definitie van "liefde" is voor de actrice een stuk anders dan van ons, dat is waarschijnlijk ook de reden dat de kans om ware liefde op de set te vinden, nihil is.
Ik zeg nihil omdat ik ondanks alles nog altijd uit ga van het positieve in een mens, en er altijd ergens ter wereld een uitzondering op deze ongeschreven regel zal zijn..
Maargoed ik dwaal af, ik ga me snel klaarmaken voor de volgende scene..
Volgens het script zitten we ergens halverwege de film, maar het eind is nog lang niet in zicht...
Je zou het een film kunnen noemen, een film zonder einde, een film waar je eigelijk geen onderdeel van uit wil maken als je de geschiedenis en achtergrond van de hoofdrolspelers kent.
En toch blijft er steeds weer die onweerstaanbare drang om je eigen rol in die film te blijven vervullen, niet zozeer omdat je die rol zo leuk vindt, maar meer omdat je bang bent dat je een deel van de film mist.
De hoofdrolspelers zijn vaak doorgewinterde actrices, volhard door het leven wat ze hebben gehad, om uiteenlopende redenen.
Er wordt veel gesuggereerd over de redenen en motieven van de actrices om dit beroep (als je het zo al mag noemen) te kiezen (als ze al iets te kiezen hebben gehad)
Het lijkt erop alsof wij als mannen slechts een bijrol in die film hebben, maar niets is minder waar.
Juist wij zijn degenen die de actrices de hoofdrol laten vervullen, wij zijn het die de actrices ertoe aanzetten om het maximale uit hun acteertalenten naar boven te halen!
Het eerste wat ik me altijd afvraag bij een dergelijke actrice is niet haar leeftijd, niet haar afkomst, maar waarom ze dit werk doet.
Je krijgt dan vaak verschillende antwoorden maar er zijn er toch wel een aantal die frequent terugkomen: zieke familie, fout vriendje, onder valse voorwenselen naar het Westen gekomen...
De overeenkomst van deze drie motieven, is dat ze alledrie hartverscheurend zijn.
Je gaat je afvragen of je nog wel onderdeel uit wil maken van de film, maar tegelijkertijd troost je jezelf met de gedachte dat jij haar voor een half uur een beter leven kan geven, er haar daarvoor een vergoeding geeft waar ze in haar eigen land een week voor moet werken.
Noem het een scéne van de film...
Het produceren van een film gaat niet over een nacht ijs (vooral niet als het een film zonder einde is) het vergt veel tijd voordat alle puzzelstukjes in elkaar passen.
Zo gebeurt het dus ook dat de acteurs en actrices elkaar frequent blijven zien en met elkaar te maken blijven krijgen op de set.
Voordat je het weet bouw je een band op met een van de actrices, je komt meer over haar te weten, over haar achtergrond, familie, vrienden, geschiedenis, karakter, hobby's en ga zo maar door.
Jezelf afvragen of je dit wel echt wil is te laat, dat had in een eerder stadium moeten gebeuren, dat was aan het begin van de film, maar toen was je bang om een deel van de film te missen
Het eerste wat je te binnen schiet als een van de actrices tegen je zegt dat ze je leuk vind is: "Ik geloof je niet, dat zeg je tegen alle bijrolspelers, zodat het jou hoofdrol in de film alleen maar ten goede komt, ik heb het al vaker meegemaakt bij andere hoofdrolspelers, en uiteindelijk bleek dat ik gelijk had"
Zoals alle actrices blijft ze het proberen, jij bent anders dan die andere bijrolspelers, vertrouwt ze je toe... Jaja, ook dat zeggen ze allemaal!
Naarmate de film vordert, weer enkele scenes verder blijft mevrouw de actrice nog steeds volhouden.
Je besluit de proef op de som te nemen door haar te triggeren, wat nou als je geen scenes meer met haar op wil nemen en de daarvoor bijbehorende vergoeding wil betalen... Wat nou als je haar niet meer op de set wil zien, maar in real life, ze vind je toch zo leuk?
In tegenstelling tot wat je verwacht krijg je als antwoord dat het haar niet om de scenes gaat, en dat ze best met je mee naar huis wil gaan
Is dit dan het keerpunt waarbij de hoofdrolspeler en bijrolspeler de rollen omdraaien?
Vele scenes, opnames en momenten verder heeft de actrice laten zien dat ze het meende wat ze zei, moet je haar meteen geloven? Het blijven immers actrices, en hoevaak is het je niet eerder gebeurd?
De actrice verwaarloost haar werk op de set, ze wil de hoofdrol niet meer opeisen, ze wil geen scenes meer in de film spelen, maar alleen die man met die ene bijrol, dat is alles wat ze wil! Althans dat zegt ze...
Actrices zijn actrices, het is hun beroep, ze zijn vaak goed in hun beroep
Toen ze begonnen met dit vak en hun eerste stap op de set hebben gezet, is er in hun hoofd een knop omgedraaid, een knop die maar 1 richting op kan, die nooit meer kan worden teruggedraaid...
Actrices zijn actrices voor het leven, eens een actrice altijd een actrice is immers een veelgebruikt spreekwoord in dit wereldje
Actrices zijn echter ook mensen met een hart en met gevoelens en emoties net zoals wij die hebben...
De definitie van "liefde" is voor de actrice een stuk anders dan van ons, dat is waarschijnlijk ook de reden dat de kans om ware liefde op de set te vinden, nihil is.
Ik zeg nihil omdat ik ondanks alles nog altijd uit ga van het positieve in een mens, en er altijd ergens ter wereld een uitzondering op deze ongeschreven regel zal zijn..
Maargoed ik dwaal af, ik ga me snel klaarmaken voor de volgende scene..
Volgens het script zitten we ergens halverwege de film, maar het eind is nog lang niet in zicht...