Manilla, Filipijnen

[aamu]

Sex met een Filipina is iets dat je in je leven moet meemaken.

Zij die het weten, snappen dit. Voor de rest: definitly try before you die. Probleem - nou ja probleem - is dat het niet bij een keer zal blijven. Mijn eerste platonische aanraking met deze (b)engeltjes was in Singapore. Mijn eerste bedervaring in Kuala Lumpur. Mijn eerste Filipijnenervaring na mijn Thaise girlfriend gedag te hebben gekust op Suvernambumi rondom Clark Airport. Ik vergat spontaan mijn vervolg vlucht. Als Chloe mij vraagt hoe ik laat ik precies vlieg, kijk ik het rooster nog eens goed na. De vlucht was 12 uur geleden. Het is niet de eerste keer dat ik een vlucht mis, maar de andere keer stond ik vast op de M10 richting Luton. Het is de eerste keer dat mijn vlucht zonder mij vertrok en dat ik in bed lag met een beeldschone Filipina die bij een gelijktijdig orgasme een I love you er uit vloept. Ze vlucht naar de badkamer en komt dan schichtig terug dat ze zich liet meevoeren in het moment. Afscheid is bevreemdend ik krijg de klap pas een dag later na drama wip met een Koreaanse. Laat dit een inleiding zijn voor wat komen gaat.

Een langere ontdekkingstocht in het land van de meisjes die er met je hart vandoor gaan, was nodig. Tijdens mijn laatste en tevens eerste bezoek aan het land van de werkelijke glimlach, was mijn hart al verpand in Bangkok. Drie dagen waren gelet dat ik mijn vlucht mistte duidelijk te kort om een goed beeld te krijgen. Nu is er rondom Clark niet veel te doen behalve massa’s Filipina dus dit maal een kort weekje gepland.

Ik vlieg van Amsterdam direct op Manilla en zal verder afreizen vanuit Clark. Ik zit in het vliegtuig naast een jong stel wat naar de Filipijnen komt om te helpen met de wederopbouw na de orkaan. Ze vertellen me dat ze het gevoel hadden iets te moeten doen en gaan een aantal weken de handen uit de mouwen steken. Ik ken dat gevoel niet. Iets te moeten doen. Gelukkig aan de ene kant. Aan de andere kant ben ik misschien wel een slecht persoon. Ergens is het meer je eigen rust vinden, dan een ander willen helpen. Mensen lopen er te koop mee dat ze anderen helpen en voelen zich genoodzaakt anderen op de hoogte te brengen van misstanden. Zodat men zich een beter persoon voelt, opdat anderen nu ook de hoogte zijn. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben best bereid te helpen, maar ik ga niet op zoek naar pet-projects waarbij ik kan helpen. Ik neem afscheid van de twee goody two shoes loop ik met bagage de aankomsthal uit richting de taxi stand. Er komt een man me tegemoet.

“You need taxi sir?”.
“Yes I do”.
“Ok follow me”.
“No, sir”.

Hij kijkt me iets verbaasd aan en vraagt me nogmaals hem te volgen.

“No, I go to the taxi stand”. Deze is zo’n 10 meter verder op.
“Oh, you don’t want good price?”.
“Nope I want meter”.

Hij neemt zijn verlies en ik boek een taxi via de officiële kanalen. Ik geef mijn boekingsvestiging aan de chauffeur die ik krijg toegewezen en hij zet de meter aan en rap verlaten we het vliegveld. Alles loopt voorspoedig tot halverwege de rit. De auto stottert en slaat af. Start weer, slaat weer af. Een simpele blik op het dashboard geeft de waarschijnlijke oorzaak; geen benzine. Lichtelijk in paniek verontschuldigd hij zich. Ik kijk hem aan. “Wat nu?”. Via de radio doet hij een oproep. Geen gehoor. “So now we wait?”, vraag ik hem. Hij kijkt om zich heen en begint zich te verontschuldigen. “Ok Ok. Is there a gas station near?”. Ja en hij verlaat de auto en haalt uit de koffer bak een jerrycan. Via de spiegel zich ik hem het viaduct afrennen. De meter staat nog aan. We zitten nu op 220 pesos. Ik zal deze maar in de gaten houden.

Zo’n 5 minuten later is hij nog niet terug en ik ben een redelijke attractie geworden. De blanke in de stilstaande taxi op de linker baan van het viaduct. Ach ze toeteren niet, ze schelden niet, ze steken geen middelvinger op of vinger uit. Geen probleem dus. Zou hij dit expres hebben gedaan om zo de meter door te laten lopen? Wellicht maar dat is wel erg desprerate.

Zo’n 100 pesos verder hoor ik dat er aan de auto gerommeld wordt. Het is de taxichauffeur die de benzine bijvult. Bezweet en naar benzine stinkend komt de taxi chauffeur weer achter het stuur. Biedt nog 10 z’n excuses aan. “It’s ok. Let’s just go”, vertel ik hem. Hoop moeite voor een 100 pesos extra en eigenlijk gaat dat er gewoon niet in. Als de taxi voor stopt en mijn bagage uitgeladen is, geef ik hem het volledige bedrag. “That is inclusive the meter waiting on the bridge”. Dankbaar accepteert hij het en ik loop het hotel binnen.....

[aamu]

Reception Lotus Garden Manilla

De eerste avond in Manila kon ik natuurlijk niet alleen blijven. Bij het inchecken van het hotel vraagt een cute meisje met grote circle lenses of ik een companion heb. “Nee”, zeg ik. “Nog niet”, denk ik. Er wordt mij verteld dat gasten tot 22:00 gratis zijn. Daarna 600 pesos extra. Blijkbaar kijk ik haar wat glazig aan. Ze voegt toe voor alle personen boven de 2 personen. “Ok so just a fee for a 3rd person?”, vraag ik haar. “Yes, if you bring one local companion that is free because you booked for two people, sir.” Ik loop naar de kamer en zoek de spullen bij elkaar welke in het kluisje beneden moeten. Douchen sla ik over omdat ik toch liever in goed gezelschap doe. Ik doe mijn lenzen in. In een vlucht van 14 uur zijn die namelijk niet fijn. Een Taiwanese stond achter bij het inchecken met haar circle-lensen nog in. Lijkt me helemaal drama en al helemaal niet gezond voor je ogen.


LA Cafe

Met de taxi reden al langs wat LA Cafe bleek te zijn. Het registreerde bij mij in ieder geval direct als een freelancerswijk. Twintig minuten na inchecken liep ik richting deze wijk om het van dichtbij te kijken. Een bedelaar achter volgt me en in het de goot lopen de ratten. Niets om op te kijken in deze regio’s. Ik stap binnen en direct all eyes on us. Ok ik zit hier goed. Ik loop een rondje en het is vrij vol. Boven is het nog leeg, maar dat lijkt meer voor eten. Ik vind uiteindelijk een van de laatste vrije krukken aan de bar en neem mijn plaats.

Het kleurrijk gezelschap naast me heeft duidelijk te diep in het glaasje gekeken. De gast naast me slaapt gewoon aan de bar. De plek aan de andere kant naast mij is snel gevuld met een iets oudere Filipina. Een kruk komt vrij en ze neemt hem snel in beslag. “Those guests next to you have been sitting here drinking all day”, vertelt ze me. Verstandig zo in Ermita, denk ik nog. Als ze naar de wc gaat haalt ze er een vriendinnetje die dan op haar kruk moet passen. Het vriendinnetje ziet mij als een mogelijke prooi. Maar haar oog valt snel op een ander en weg is ze..

De kruk wordt snel gevuld door een New Yorker die hier voor zaken is. Hij is bekend met de scene, vertelt hij mij. Dressed sharp in pak zonder stropdas. Undercover is beter volgens mij. Hij straalt te veel geld uit. Ik niet in een spijkerbroek een normaal t-shirt. Tegenover de bejaarden in korte broek en Hawaï shirts ben ik toch wel een catch.


More fun in the Philippines

Er staat een meisje plots voor me.
“Hi”
“Hi.”
“You like girls”.
“Yes I like girls”
”Do you like me?”.
“Well you’re very forward”.
Ze doet haar armen om mijn middel. ”I do anything”.
”Ok”, knik ik.
“I don’t do anal and don’t let you cum in my mouth”.
“Oh but you said anything” , reageer ik verbaasd.
“Yes but not that. Do you like me?”, vraagt ze weer.

Ze is niet echt mijn type dus ik smoes er maar op los dat ik haar eerst anaal wil en om vervolgens in haar mond te komen. “I don’t do that”, zegt me.
“Do you like me?”.
“No” en weg is ze.

Vera
“Yummy”, zegt Vera als ze met haar handen over mijn gezicht gaat. “You are yummy”. Vera een Filipina met een knap gezicht, weinig make-up en voelt zich wat onzeker daarover. Een flinke bos hout voor de deur plus wat pondjes meer. In eerste instantie zit ze naast mij proberen haar telefoon weer aan de praat te krijgen. Haar vriendin, Julie, zit direct bij me op schoot, heeft losse handjes maar heeft wat trekjes van een ladyboy. Ik weet niet of Julie als meisje geboren is. Ze is al goed dronken. Julie drinkt een drankje genaamd Weng-Weng waar je goed de weg van kwijt raakt. Ik loop met de dames te dollen en een 3e vriendin voegt zich er bij. Beetje Sandra Reemer maar dan kleiner. Beweert 32 te zijn. Je weet het niet met de dames, sommige lijken ouder dan ze zijn (of liegen glashard). De Filipinas hebben ook wel Roemeense trekjes op die manier.

Ik bied de dames een drankje aan en we hebben verder lol. Julie is al Weng Weng en sla ik over als ze naar de wc is. Inmiddels valt het op dat New Yorker voornamelijk veel interviews staat af te nemen om vervolgens de dame in kwestie weer te laten voor wat het is. Ach een beetje dollen met de dames is juist in dit soort tenten ook wel leuk. Een twee rondje en ik sla de Sandra Reemer over. Je kan niet blijven geven. Julie weer op schoot en ze danst met haar kruis tegen de mijne. Zo snel als kwam is ze ook weer weg. Vera neemt het over en houd mij dicht bij haar. “I’m your mamasan tonight, which girl do you like?”, vraagt ze teasend.”. Vera steekt een sigaret op en fluistert in mijn oor dat ze liever een sigaar wil. Een sigaar vraag ik. “Yes, your sigar..... “

[aamu]

Inmiddels beginnen we toch wel handtastelijk te worden. Tongen raken verstrengeld en het lijkt Vera en mij beter een meer geschiktere plek op te zoeken. Ik geef aan dat het voor mij nu 3 uur ’s middags is en dat ik dus flink energie heb. “No problem”. Ik vraag om de rekening en reken zo’n 1400 pesos af. Buiten aangekomen vraagt Vera of we een taxi nemen. “It’s just around the corner there, we can walk I think?”. Ze stemt toe. Als we langs de 7/11 lopen vraag ik of ze iets nodig heeft.” Yes, condoms”. “Why do we need condoms”, vraag ik haar teasend. Direct doorhebbend dat ik nu klink als ik zonder wil, knipoog en vertel ik haar dat dit in het hotel aanwezig is.

We halen nog wat te drinken, iets te roken en ik vraag of ze iets wil eten. “No, I’m not hungry”, zegt ze. “Ok I am. Is it ok if we go somewhere for a quick bite?”. “Sure”. We lopen langs een Chowking en ik vraag dit was is. “It’s chowking”, is haar antwoord. Eenmaal binnen wijzigt ze 3 x haar bestelling en eindigt dan ook met een dienblad vol. Kijk zo help ik de lokale bevolking toch maar. Als ik een deel van de rijst laat liggen, geeft ze aan dat zonde te vinden. “ We Filipino don’t like wasting food.”. Ik help haar een beetje met haar bord. Ze zal zelf ook de helft van het dienblad laten liggen. “What happened with the we don’t like to waste food thing?”. “I’m full.”, antwoordt ze westers.

We lopen richting het hotel langs een openlucht restaurant waar een bandje staat te spelen. Ziet er ook prima uitziet om een keer te zitten. Receptie zegt er niets van dat ze mee komt. Eenmaal op kamer pakt ze een sigaret uit haar pakje. “It’s a non-smoking room”, geef ik aan. “Oh”, teleurgesteld. Ze loopt de badkamer in. “We can smoke here then”. We delen de sigaret en ontdoen ons langzaam van kledingstukken. Haar flinke boezem is wat iets gepushed, maar nog steeds flink. Ze is best wat aan de maat, maar dat maakt me op dit moment niet zo uit eigenlijk. De klik is wel goed. Ze neemt de kleren en vouwt deze op en brengt ze naar de kamer.

Ik stap onder de douche en laat het gordijn half open. Vera stapt er bij. Ze neemt wat zeep en begint me in te smeren. “Turn around”, vraagt ze. Ik draai me om en word flink in gezeept. Ze neemt de douchekop in haar hand en begint mij af te spoelen. Ze hangt de douch kop weer op en gaat door haar hurken. Geil kijkt ze omhoog en knipoogt. “Now it’s time for your sigar”. Het geile schouwspel levert resultaat op en Vera krijgt langzaam haar mond vol. Ze likt de schacht en zuigt op de eikel. Ik kan het niet laten om haar hoofd vast te houden als hem diep in haar mond neemt. Goed wat voelt dat lekker. Ik geef haar aan te stoppen voor ik haar mond vol blaf. Nu is het mijn beurt om haar op te frissen en sop haar goed in, inclusief de moeilijk bereikbare zone tussen haar benen. We drogen ons af en komen de koele slaapkamer in waar de airco zijn werk heeft gedaan.

“Can you shave yourself please?”, vraagt Vera. Iets verbijsterd omdat ik me zo’n 3 uur nog geschoren heb, ga ik kijken of iets aan de midnight shadow kan doen. Niet veel, maar misschien helpt het idee. Vera vraagt of het licht gedimd mag worden. “Just leave the light in de CR”. “CR?”, vraag ik. “Yes, CR”. Ik doe een licht aan.” No CR!”. Ik doe het licht in de douche aan en dat lijkt ze beter te vinden. “Come”, wenkt ze. We klimmen in elkaar en kussen. Ik kneed haar tieten en zuig aan haar tepels en langzaam daal ik af naar het net opgepoetste en afgespoelde grotje. Vera laat het niet lang toe. “I don’t want to come”.

Een kort kusintermezzo verder lig ik op mijn rug en zit ze tussen mijn benen met mijn pik weer in haar mond. Langzaam pijpt ze me en stopt even om te vragen weer de condooms liggen. Ik wijs naar het nachtkastje. Ze pakt er een en ik moet hem er zelf om doen. Ze klimt boven op en ze bereid me langzaam maar intens met haar handen op mijn borst. Mijn handen op haar kont en we wippen en kussen. Als we draaien vallen we bijna van het toch wel kleine bed. Rustig hebben we sex met lange halen en diepe stoten, haar benen om mij heen geklemt en haar handen op verkenningstocht. Lichtjes kreunend bij elke stoot voel ik het kloppend lid in haar. Ik neem er de tijd voor in missio met haar te spelen totdat ik het na een ruim half uur niet meer uithoud en het rubber wil knal.

“You were right, you do have a lot of energy”.
“Told you so, hope it was ok.”
“Yes, ok”.

Ik verlaat het bed richting de badkamer om het rubber te verwijderen en even af te spoelen. Als ik terug kom in de kamer ligt ze met haar gezicht naar de muur en lijkt me te zijn vergeten. Ik kruip onder de dekens en tegen haar aan. Maar geen respons. Ze begint te snurken en ik draai me dan ook maar om. Ik kijk op mijn klokje. Het is even 02:30. Mijn biologische klok staat nog op 18:30. Buiten is het lawaaierig en ik ben toch wel teleurgesteld dat ze zo snel in slaap is gevallen, na de heerlijke sex. Ik slaap zo tussen de bedrijven door een beetje. Telkens als ik wakker word slaapt Vera nog als een blok. Jammer vind ik dat toch wel.....

[aamu]

Als het licht begint te worden zo rond een uur of 6, komt Vera ook weer wat tot leven, draait zich op en kruipt tegen me aan. “Sorry, I was really tired.”. We kussen wat en vallen weer in slaap. Twee uur later worden we wakker en handtastelijk. Orale oefeningen worden beide kanten overgeslagen en we gaan direct voor het condoom. Deze tweede keer duurt wat langer met een finish van achter, Vera in het matras gedrukt. Na het rubber te hebben gedumpt kruipen we weer tegen elkaar aan.

“How long can I stay”, vraagt Vera. Ik moet het hotel om 12:00 verlaten zet de wekker om 11:30. We vallen in elkaar in slaap. Tegen 11en zijn we allebei wel wakker. Op het rand van het bed vraagt ze naar mijn plannen.

“I’m off to Angeles City”, vertel ik haar.
“Oh I heard it is very cheap.”.
“I think same price as here no?”, vraag ik haar.
“No I hear girls go all-night for 1000 pesos”.
“Not the ones I had in my hotel last time”.
“Why were you so tired?”, vraag ik haar.
“Because I didn’t sleep yesterday?”.
”Why not?”.
“I stayed in LA Cafe. I did not get lucky Friday”. Ik kijk haar iets vragend aan.
“Many girls come from province to LA Café and if they do not get lucky they sleep in a corner. But the owner wakes us up if he sees us sleeping.”.
“So you go back tonight?”.
“No I got lucky I go back home now”.
“What if you had not gotten lucky?”.
“Then I would have stayed 4 days. The girls can stay 4 days before they have to leave”.


Ermita by day

Ik vraag of ze honger heeft en of ze wat wil eten. Onder tussen vertel ik haar dat in een bus neem naar Angeles. “How much is the bus?”, vraagt ze. “600 pesos”. “That’s too much. You can take a local bus for 150”. “Ok where does it go”. “Let me think” en in stilte lopen we verder.

Voor de 7 euro verschil maakt het me eigenlijk ook niet zo veel uit. Inmiddels zijn we een kant op gelopen. “Do you know where you are going?”. “Nope”, geef ik eerlijkheidshalve toe. “Do you know somewhere good?”. Ze denkt even na en vertelt me om te keren. Terug langs LA Cafe en in een soort chinees restaurantje. We krijgen een tafeltje tussen de Chinezen. Vera wil eend eten, maar dat moet vooraf besteld worden. De prijzen zijn voor Filipijnen begrippen fors, maar als ik vraag hoeveel mensen een medium portie kunnen eten krijg ik als antwoord. “Between 4 and 6”. “Oh and the small portion”. “Between 2 and 3”. We nemen een klein portie om te delen. Drie mensen voedt het niet maar voor z’n 2en is het prima en voor 600 pesos valt dat ook wel te doen.

Ik neem afscheid van Vera bij mijn hotel en ga op zoek naar Swagman waar de bus zou gaan, rond een uur of 3. Ik had het adres van Swagman vanwege de redelijke recensies van hun fly-the-bus service opgeschreven. Dit zou om de hoek zitten. 10 hoeken later en inmiddels al een paar keer langs het Southern Cross hotel gelopen. Deze hebben ook een pendel service, maar de verhalen daarover waren niet te best. Swagman was niet te vinden, dus de gok met Southern Cross Shuttle genomen.

In de bar van het hotel neem ik een drankje en een beste man komt me DVD’s aanbieden. Sorry tablet neemt geen DVD’s. Voor thuis? Nee ik heb geen DVD speler meer, al jaren niet. Hij kijkt in zijn tas wat hij nog meer kan verkopen. Ik maak hem duidelijk dat ik niets ga kopen en bestel nog een 2e drankje. Half uur voor het vertrek van de bus loop ik nog even langs mijn hotel om mijn rugzak op te halen. De bus staat inmiddels klaar voor vertrek en een 5 tal gasten stappen in. Net als mij, met maar 1 doel voor ogen. De reis valt alles mee. Wellicht hebben ze geleerd van de slechte reclame. Airco werkt prima en de bus ziet er net uit. Met een beetje jammer gevoel verlaat ik Manila. Er is nog veel te ontdekken daar. Voel me nog niet echt geaard zo kort na de landing.

In Angeles is daar reeds tijd voor. Twee uur jaren 70 rock muziek en een korte stop bij Jollybee’s later word ik bij mijn hotel in Angeles voor de deur afgezet.