Nyloncafe, Marie ex-Blanche Bab

[Meier2]

Nun wieder unter altem Namen im Nyloncafe aktiv.

[Befke]

Wanneer ik weer een beetje op adem gekomen ben en zij min of meer uitgeknuffeld, stelt ze voor om de afsluitende douche gezamenlijk te nemen. Ik weiger: ik zie geen enkele reden om haar geuren en restjes lichaamssappen van me af te spoelen. In tegendeel.
Daarop kijkt ze me hartverwarmend/hartverscheurend - in ieder geval bloedje geil aan, zegt dat ze dan nog een cadeautje voor me heeft, spreidt haar benen, haalt een paar vingers door haar (onvolprezen, natte, warme, enge) doos, en streelt een paar streepjes geil in mijn hals en onder mijn neus.




Dit bedoel ik wanneer ik beweer dat ze een doortrapt, deskundig, professioneel en bijzonder loeder is.

• Deskundig: handwerk, pijpwerk, streelwerk: het is allemaal van zeer hoog niveau: zacht waar zacht is vereist; stevig waar het mag. Geil en met volop - "Kijk me aan wanneer ik dit met je doe!" - oog- en lichaamskontakt.
• Doortrapt: op een of andere manier slaagt ze er in tegelijk devoot en dominant te zijn - een onweerstaanbare lust opwekkende cocktail die zijn weerga niet kent.
• Professioneel: de suggestie van nabijheid en vertrouwdheid, het anticiperen op (soms onverwachte, onvermoede, soms geheime) wensen: zeldzaam!
• Bijzonder: ze is kieskeurig wat haar klanten betreft: als ze al niet een begin van een voedzame bodem aantreft, dan gaat het feest niet door; dit draagt zeker bij aan de kwaliteit van het spelletje.
  En ze heeft een koffertje... (Waarover later wellicht meer).
• Loeder: laat haar klassiek-elegante uitstraling je niet op het verkeerde been zetten: deze mevrouw weet wat ze graag heeft, ze weet waar ze dat moet halen, en of je nu wil of niet, ze neemt het zonder voorbehoud, daarbij niet vergetend dat - wil ze dat nog eens kunnen, dat ze dan ook zelf moet geven. Aan dat geven ontleent de slet vervolgens bijna even veel plezier als aan het nemen.

* * *

Julia, Yasmin en Simona hangen aan een klant in een zitje. Ze hebben hoorbaar en zichtbaar plezier.
Blanche, Celine en Vicky zitten in de hoek bij de TV te keuvelen. Ik laat me bij hen in een bank zakken. Een andere klant voegt zich bij ons. Er ontstaat een agrarisch gesprekje. Koetjes en kalfjes. Celine is haar welgemutste zelf. Vicky een beetje stilletjes. Blanche ziet bleekjes (past goed bij haar rode haar), maar is verder actief in het gesprek, voorkomend wanneer een kopje dient te worden bijgevuld of een gast anderszins aandacht behoeft.
Het is voor het eerst dat ik werkelijk aandacht aan haar besteed: ik had Blanche al wel een paar keer zien zitten, horen keuvelen, zien bewegen en hoewel ik (vanwege de vele lovende recensies) wel een beetje nieuwsgierig was, heb ik nooit eerder werk van haar gemaakt. Ik heb ook nooit zoveel vertrouwen in hemelhooog juichende recensies van anderen (alleen in die van mezelf, duh).
Blanche is niet weelderig. Ze is zelfs een beetje - ja, hoe zal ik het zeggen - schonkig wellicht. Er zit niet zo heel veel vlees aan. BMI van aanvang gevarenzone schat ik. Wel heeft ze - blijkens de eerder bestudeerde fotos - een paar heel mooi gevormde tietjes en een prettig handzaam kontje (waarover later wellich meer).
Onbewust (?) neem ik een aantal van haar bewegingen over - de manier waarop ze door haar haar strijkt, haar benen vouwt, met haar handen beweegt.
Het moet inmiddels alweer over negenen zijn - als ik nog wil seksen met een van de dames, zal ik mijn keuze snel moeten maken want om 22:00 gaat het scherm hier onherroepelijk op zwart en geen vrouw is minder dan een uur van mijn onverdeelde aandacht waard.

* * *

Ik kies voor Blanche - en moet verdomme nog mijn best doen ook. Hard to get maakt dat mijn roede zich roert. Ze voelt zich niet top; een verkoudheid. Ze wil me liever een andere bladiebladiebla zodat ze me haar volledige en onverdeelde bladiebladiebla. Ik stel voor dat we niet uitstellen tot een hypothetische volgende gelegenheid wat heel wel vanavond nog plaats kan vinden: een eerste kennismaking, een aftastend kontakt, een horizontale onderzoeking. Rustig aan, geen stress, geen olymische kronkelcapriolen. Ik ben vandaag zelf ook oud en moe en niet van plan om me uit te sloven.
Brugman had vakantie, ik nam zijn plaats in en ik boek mijn eerste sukses van de avond. Blanche gaat op zoek naar ons bed.

Emily (Emily - wat is zij toch een schoonheid, en wat een schitterende glimlach schenkt ze mij) komt uit een verrichtingskamer [sic] tevoorschijn.
Een plaatje.
Werkelijk.
Adembenemend.
Bijna geef ik toe maar ik blijf bij mijn eerste keuze. Ook wanneer twee nieuwe aanwinsten plotsklaps in beeld verschijnen - op het oog Roemeensen, tikkeltje hoerig en best lekker - echter onvergelijkbaar met de charmante klasse en elegantie van mijn uitverkorene (nu ik eraan denk: is zij de mijne of ben ik de hare?).

Blanche en ik krijgen een kamer, de zegen van Celine, de beste wensen voor een plezierige voortzetting van de andere gast in ons groepje en we trekken ons samen terug.
Onverdeelde aandacht nu.

* * *

Ze is petite. Er zit niet veel vlees op haar botten. Maar wat er zit is van bijzondere schoonheid en kwaliteit. Het is zacht en warm waar het telt. Ik zet me op de rand van het bed om mijn schoenen los te maken. Blanche staat voor me, zo dichtbij dat ik haar geur op kan pikken, zij kijkt me aan en gebiedt me haar te helpen uitkleden.
Ik laat mijn handen van haar schouders over haar jurk naar haar billen zakken. En weer omhoog. En weer omlaag. Lager - tot onder de zoom van haar jurk. Weer omhoog langs de binnenzijde van haar zijdezachte dijen langs haar vrucht omhoog naar de bovenrand van haar slip die ik rustig in een enkele beweging naar haar enkels werk. Lichte verbazing - madame had zich dit helpen bij uitkleden licht anders voorgesteld.
Vervolgens gaan haar kousen, een voor een, langzaam, beheerst maar onherroepelijk de weg van haar slip. Elke kous een welkome gelegenheid iets nadrukkelijker haar roos en haar rosetje te betasten. Het lijkt haar niet onwelgevallig.
Onder haar jurk ga ik op haar rug op zoek naar de sluiting van haar BH - om ook daar de toegang voor mijn grijpgrage vingers wat gemakkelijker te maken - ik stuit op een onneembare vesting: er is daar helemaal geen sluiting; het meeste bloed zit niet meer in mijn hersens maar op een of andere manier besef ik dat de toegang zich aan de andere zijde van deze wellustige concubine moet bevinden.
Ik draai haar om. Het stomme ding is weerbarstig. Dan de jurk maar eerst. Gedacht, gedaan. Die sluiting biedt niet langer weerstand.

Ze staat naakt voor me en ik heb geen idee hoe het nu verder moet. Al mijn bloed zit nu ergens tussen mijn benen. Mijn hersenen staan droog. Slechts een klein deel van mijn kleine hersenen reguleert nog een paar primitieve levensbeschermende impulsen.
Ik adem.
Ik slik.
Mijn handen tasten naar tieten, aars en kut.

* * *

Zij onttrekt zich aan mijn klauwen, laat in de douche het warme water lopen en noodt me tot haar.
Dat helpt. Ik verlos mezelf uit de greep van mijn primitiefste gedachten (als je uberhaupt dat al gedachten mag noemen) en ik rep me naar mijn lief.
In het douchehok ontpopt Blanche zich tot de leider die me gebiedt mijn handen omhoog tegen een wand te plaatsen, de benen gespreid voor een doelgerichte wassing.
Teder en uiterst behoedzaam gaat Blanche te werk met zeep en water en handen en lichaam. Mijn rug - naar haar gericht - wordt verwend met een wassing zoals die me nog nooit eerder te beurt viel. Haar handen verdwijnen in mijn bilspleet op weg naar mijn geschoren ballen, die ze streelt alsof het Faberge-eieren betreft: prachtig, kwetsbaar, onbetaalbaar.
Ik moet me stil houden.
Ze vindt mijn staf. Ze was-streelt de eikel en met een paar gerichte bewegingen sta ik kort voor een ejaculatie. Ik moet ingrijpen. Nu. Mijn beurt.
Gewillig voegt ze zich nu naar mijn handen en het warme wassende water.
Het kan niet lang genoeg duren: het warme water, de zoekende handen, de eisende lichamen, de uitgestelde bevrediging, het stille begrip, de onuitgesproken verwachting.
Sekonden die uren duren. Minuten die voorbijflitsen. Besef van zelf en tijd en ruimte vervangen door een zacht en onbestemd geruis, doorspekt met geuren en lichaamsdelen en wensen en verlangens.

* * *

Ik droog haar af - tot haar lichte verbazing (onverwachte galanterie mijnerzijds) - en leid haar naar ons bed.
Ze legt wat spulletjes klaar - ik zie onder andere een stukje touw uit het koffertje komen, wat flesjes.
Ik spreid haar uit op haar buik. Ze biedt zich aan mijn handen, armen, tong en - ach what the hell - de rest.
Ik streel-masseer haar rug, haar billen en terug. Mijn tong verdwijnt in haar bilspleet en streelt haar aars. Ze zucht en drukt zich in mijn gezicht. Ik verlaat de plek des onheils en werk me langzaam omhoog - mijn lid streelt haar roos. Ik zak weer af. Haar kontje eist mijn tong. Ik gehoorzaam. Met mijn hele lijf streel ik haar op de weg naar boven. Haar lichaam volgt me overal. Er past geen lucht, geen licht meer tussen. We zijn een enkel willoos maar doelgericht organisme geworden. Een enkel wezen op weg naar bevrediging, naar verlies, verlossing, vergeving (Wat was de zonde ook alweer?).
Ik lik achterlangs haar kut en ontlok haar een zucht. Ze draait zich op haar rug en verlangt mijn tong. Die krijgt ze. Haar rijpe volle vrucht biedt zich in volle glorie aan mijn lippen, mijn mond, mijn tong, mijn vingers. Ik lik haar en proef haar geil dat zich met mijn speeksel mengt, een ideaal glijmiddel voor een vinger die zich zachtjesaan haar warme, strakke aarsje binnenwerkt (Ik had al aangekondigd dat haar aarsje bijzondere aandacht zou krijgen...).
Ik doe - vermoed ik - iets helemaal goed (of Blanche is een volleerd toneelspeelster... Ik vermoed dat laatste, hoewel zij dit dan weer als verraad zou kunnen beschouwen: ze heeft zich immers volledig en zonder reserve aan me gegeven; waarom zou ik dat in twijfel trekken?) en als ik haar ogen zoek, zijn deze gesloten. (Dat valt me op, omdat ze eerder, volop de professional, mijn blik op zich geeist had terwijl zij zich om mijn onderdelen en mijn welzijn en lust bekommerde).
Ik lik lustig en langdurig verder. Mijn eerder gewassen haren plakken in slierten langs mijn gezicht.

Ze heeft er genoeg van en verlangt mijn lul.
Geloof me als ik zeg dat ik niet weet wat ze daar allemaal mee heeft uitgevoerd: die periode van een jaar samengeperst in wat zal het zijn? tien, vijftien minuten? is een grote, diffuse wolk van pijpen en trekken, van honingzoete pijn en genot en haar vinger(s?) in mijn kont en haar hand stevig om de basis van mijn kloppende lul, smekend om verlossing, huilend van genot, en de ontlading met tranen in mijn ogen en mijn ballen ergens in Afrika geloof ik.



Wanneer ik weer een beetje op adem gekomen ben en zij min of meer uitgeknuffeld, stelt ze voor om de afsluitende douche gezamenlijk te nemen. Ik weiger: ik zie geen enkele reden om haar geuren en restjes lichaamssappen van me af te spoelen.
Daarop kijkt ze me hartverwarmend/hartverscheurend - in ieder geval bloedje geil aan, zegt dat ze dan nog wel een cadeautje voor me heeft, spreidt haar benen, haalt een paar vingers door haar (onvolprezen, drijfnatte, warme, enge) poes, en streelt een paar streepjes geil in mijn hals en onder mijn neus.
Geile klasse. Vuur omgekeerd evenredig met haar gestalte. Verhulde sloerie. Elegante verdorvenheid.

I'm a fool to want you

De nieuwste definitie van 'Blancheren' is overigens: "In totale verwarring achterlaten, fysiek en mentaal uitgeput, maar volledig, totaal, helemaal bevredigd."
Ik ben geblancheerd. Ik ben leeg. Ik ben verward. Ik ben uitgeput. Ik ben bevredigd zoals nog maar een of twee keer eerder in mijn leven.

Over dat koffertje zullen we het een andere keer verder moeten hebben - ik ga nu sparen (zij denkt geld ) tot ik haar (haar geest, haar ziel, haar lichaam, haar aars en kut en tieten) een uur of vier ononderbroken de mijne mag noemen om haar nog meer verborgen krochten in mijn geest te laten blootleggen en te bevredigen.
En ik wil natuurlijk alles weten over dat koffertje...

[Befke]

Het heeft er alle schijn van dat Blanche na bijna een jaar afwezigheid, nu onder de naam Louisa, weer terug is in NC.

Ik probeer zondag te controleren maar kan niks beloven.

[Befke]

Hmmm - zaterdag stond mevrouw voor zondag op de planning; zondag was haar tijdsaanduiding verdwenen.
Volgende week staat ze wel opgevoerd, maar weer staat de dag niet aangegegeven. Ik ga zodra zich een tijdsvenster opent wel even bellen naar de vork en de steel.

U bent gewaarschuwd.
En ik vol verwachtiing.